Nieuw

Iedereen doet het anders -afscheid nemen-.

In mijn geval staar ik in het diepst van de nacht naar het plafond om te bedenken -hoe ik het aan zal pakken. Daaraan voorafgaand fluisteren stemmetjes in het donker: Ben je tevreden? Had je het beter kunnen doen? Had je het anders kunnen doen? Zou je het weer zo doen?

Je bedenkt de 1001 dingen die je nog moet afhandelen. Van het bellen van die ene klant tot het inleveren van je sleutel. Je schoont je pc en laptop op, handelt je laatste mail af, draagt belangrijke zaken over en zet je afwezigheidsassistent aan. Dat was het dan!

Een zee van lege tijd dient zich aan en wat ga je er mee doen?

How to turn my tumbling blocks into stepping stones?

Op een avond schoot ik overeind en ging op zoek naar dat ene boek. Dat ene boek dat vijftien jaar geleden mijn leven veranderde. “Solo” van Tania Aebi. Een achttien jarig meisje dat halverwege de jaren 80, na een paar zeillessen, in een zeilbootje stapt om de wereld rond te zeilen. Daar en toen besloot ik, dat ik dat ook wilde doen en ik gaf mijzelf een deadline. Hardop zei ik “Voor mijn dertigste verjaardag wil ik de wereld rondzeilen”.

Nu, in mijn dertigste levensjaar, is het nog steeds een niet-geleefde droom.

Mooi om te zien dat zulke dromen zich juist weer aandienen op momenten van afscheid. De zee aan ruimte geeft je de kans om dingen anders te gaan doen en wat je achterlaat van een afstandje te bekijken en te herzien. Waarom zou ik niet eens wat oude dromen afstoffen en nader onder de loep nemen. Ik geef toe sommige dromen bekijk ik nu met argusogen aangezien ik niet meer over die kinderlijke naïviteit beschik…en nog steeds krijg je me met geen tien paarden in een achtbaan...maar wie weet!

Terwijl ik het boek opnieuw lees met een 15 jaar oudere blik raak ik opnieuw geïnspireerd en groeit met de pagina mijn respect voor deze dame die het ruime sop koos, zonder te weten waar ze zich in ging storten. Van elke tegenslag maakte zij een uitdaging en geef toe op een kolkende zee heb je geen tijd om tegendraads of opstandig te zijn – het enige wat telt is “verzuip niet en houd je eigen koers”

Afscheid het klinkt zo negatief en definitief. Het enige wat afscheid eigenlijk is, is verandering. Anders gesteld een kans op verandering of een duwtje in een richting die je zelf wellicht niet had gekozen (of juist wel).

Het leuke met afscheid is ….zomaar is alles nieuw.

Double Standard

Ik word er kriegelig van.

De categorie mensen die enerzijds roept dat ze zich niets van de wereld aantrekken en anderzijds zich in duizenden bochten wringen om zich er aan te conformeren.

Nee, het maakt hen natuurlijk niet uit wat men van hen denkt - maar reken er maar niet op dat ze het huis met een ongestreken kraag verlaten.

Dat is dezelfde groep mensen die enerzijds roept. "Als Pietje in de sloot springt, spring jij er dan ook achteraan?" met het onderliggende statement dat we ons moeten onderscheiden van de massa. Maar als het hen beter past dan wel even snel switchen naar "Je bent vast niet de enige - er zijn veel mensen die in dezelfde situatie zitten." In de categorie - laten we lekker een eenheidsworst vormen met zijn allen - dan voelen we ons als losse plakjes niet zo alleen.

Leve de Double Standard.

Ik kan daar niets mee. Hoe menselijk ook. Ik kan daar niets mee. Ik herhaal mezelf hier bewust. Ik meen te durven stellen dat het tegenovergestelde waar is. De mens heeft niet altijd de behoefte om zich te onderscheiden als dat van hem wordt gevraagd en evenmin wil hij bij lijden een laf collectief doekje voor het bloeden onder zijn neus krijgen.

Het irriteert me dus. Door de tegenstrijdige boodschappen weet ik dan niet meer wanneer ik mijzelf JUIST collectief zou moet onderdompelen in een situatie of wanneer ik JUIST mezelf met een pimpelpaarse broek met gele stippen en een rode neus op de Dam moet neerzetten om even giga-onderscheidend te zijn.

Weet je...

Het zal me ook eigenlijk een worst wezen.

Second Shift

George Clooney, Brad Pitt, Johnny Depp, Eric Roberts, Antonio Banderas, Pierce Brosnan, Al Pacino, Sean Connery....waren en zijn veelbegeerde mannen. Wat hebben deze mannen allemaal gemeen...ze zijn op z'n zachts gezegd 45+.

Echter.....vraag een gemiddelde dame van rond de dertig….weinig van hen zal deze George naar huis sturen als hij 's nachts aanbelt met zijn Nespresso.

Ik durf te wedden dat Al Pacino en Brad Pitt moeiteloos een jongedame om hun vinger winden. Nee, niet alleen vanwege hun sterrenstatus en miljoenen...dat zou te kortzichtig zijn. We laten de golddiggers hier even achterwege. Dus hoe komt het toch dat toch zoveel vrouwen, zonder een vaderlijke variant van het Oedipuscomplex, vallen voor een rijper exemplaar? Natuurlijk zal een deel te wijten zijn aan het laatste onderontwikkelde stuk van het evolutieproces. Wij vrouwen zoeken naar veiligheid en zekerheid.

Die jonge honden met gebronsde torso’s kunnen dan wel heel prettig zijn, maar hun onervarenheid heeft ze regelmatig in hun dierenvelletje van een rots doen afstorten.

Nee - dan liever een volwassen exemplaar - die de klappen van de zweep al kent.

Maar goed, als we ook deze theorie loslaten. Wat is het dan?

Ik denk dat ik het wel begrijp. Geen enkele vrouw wil die vrouw zijn of worden....die tussen het zilveren en gouden huwelijk wordt ingeruild voor de secretaresse, schooljuf, nanny, stewardess, doktersassistente, studente of stagiaire om maar een paar clichés van stal te halen. En, dit natuurlijk altijd na fikse periode van ernstige penopauzeturbulentie. Er zijn vrouwen die zichzelf dat leed willen besparen en besluiten in te haken bij de "Second Shift".

De man in kwestie is inmiddels zijn wilde haren, midlifecrises, ex-vrouw en ex-secretaresse kwijt. Zijn tweede jeugdbeleving is achter de rug en heeft aansluitend zijn spiritueel verlichtingsmomentje genomen. En dan? Ja, dan ziet de "Second Shift" vrouw haar kans. Afgezien van een mogelijk stukje alimentatie ziet zij geen obstakels. Deze man heeft geen bewijsdrang meer, vaak wel een paar leuke schaapjes op het droge, is moe van jonge hondenstreken én hij denkt wel twee keer na eer hij ingaat om de avances van een nanny of secretaresse. En, aangezien de Second Shift vrouw geregeld anderhalf decennia jonger is dan de beste man - hebben deze ogen de komende jaren nog genoeg afleiding.

Daarbij is het algemeen bekend dat mannen doorgaans mooier worden naar mate ze ouder worden. Tenminste, als ze de boel een beetje goed conserveren. Grijzende slapen, kraaienpootjes en lachrimpels kunnen menig vrouw wel bekoren. Is het daarbij ook nog een beetje leuk verpakt, charmant en welbespraakt....

Juist ja!

Er zijn nog veel meer voordelen aan een ervaren man (maar dat laat ik hier graag onbesproken ;)).

Maar! De ervaren man krijgt steeds vaker te maken met de concurrentie van de opkomende nieuwe Happinez man.(Lees Oude Ziel in een Jong Lichaam)

Deze Happinez man trapt niet in de valkuilen van de voorgaande generaties, heeft zijn levenslessen vroeg afgevinkt, weet intuïtief wanneer hij de manmanrol of de vrouwmanrol moet aannemen én maakt zich gemakkelijker los van zijn Primal instinct. Een ver-ademing!

En hoe vergaat het de First Shift vrouw?

Nou zij heeft het al lang mooi bekeken.

Miss Cougar is bezig met een inhaalslag.

Heel goed!

Niet Persoonlijk

In het kader van niemand gaat ongeschonden door het leven - Presenteer ik u de "u-bent-gigantisch-te-grazen-genomen-dag." Dat is de dag dat niet alleen het kaas van je brood wordt gegeten, maar dat je tevens blijkt gepeopled, behoorlijk bent geplayed en gigantisch bent vern#ukt.

... en het is niet persoonlijk.

Nou ik kan u verzekeren dat vanuit de positie van het -gigantisch-te-grazen-genomen- individu het verrekte persoonlijk aanvoelt. En als het niet persoonlijk is, wat is het dan wel? Het heeft toch betrekking op die persoon. Je kunt heel hard roepen dat het niet zo is, maar daar voelt die beste man of vrouw zichzelf toch niet anders door.

Die voelt zich belazerd.

Gepakt is genomen!

Maar wat doe je dan? Je kunt er niets meer aan doen of veranderen, maar de frustratie zit er nog.

Ik kan me indenken dat je dan de behoefte krijgt aan een vrijbrief om de beste boeman een eenmalig beste tik op het smoelwerk te verkopen. Zo één in de categorie "de eerste klap is een daalder waard." Je wilt toch dat stukje gerechtigheid c.q. rechtvaardigheid. Primitief of niet.

Tja, helaas ontbreekt het velen van ons aan de neanderthaler onnozelheid (en de 'heldhaftigheid') om een dergelijk verhelderende actie uit te voeren en houden wij wijselijk onze handjes in de zakken. Je zou er over kunnen praten waar het niet dat je vaak pas merkt dat de kaas van je brood is gegeten als de kleine dikke rat er tussen uit is geknepen.

En dan?

Ik zou zeggen. Ga er volledig in! Pak de ellendige dag bij zijn lurven en ga er voor. Wees boos, opstandig, verdrietig ...en choose your poison!

Voor mijn part ontken je de wereld voor een dag....wentel je er voor de 200% in.

En dan sta je weer op.

En omarm je de gedachte van Karma.

Weet- deze dag heeft geen happy twist. Het bestaat en het enige wat je met zekerheid weet is dat die voorbij gaat.  De feiten blijven hetzelfde, het nare gevoel zal langzaam wegebben en ooit zal het niet meer belangrijk zijn.

Bovenal heeft het je van een van prachtige levensles voorzien.

Neem een kat! Prrrrr

"It's nothing personal, it's strictly business"

I know You know

Het is een bijzondere ervaring het éne voelen in dit moment en het andere weten voor de 'toekomst'.

Helemaal als daar een gapend gat tussen ligt geplaveid met lijden en verdriet (of in ieder geval de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid daarvan). Daar sta je dan met je ziel onder de arm, hoofd in de wolken en een hart wat onrustig heen en weer schuifelt. Zo onrustig dat het zichzelf niet eens meer vertrouwd. Dun ijs...heel dun ijs lijkt een klein stemmetje te zeggen.

Een film met alle mogelijke scenario's spelen zich voor je ogen af. Je weet alleen een fool zou er alsnog blindelings instappen. Dan passeer je geheid de grens van onnozelheid en naïviteit (en wat komt daarna?). Kortom, als je dan op je gezicht gaat...heb je alleen jezelf te verwijten. Je eigen "weten" wist het al dat het geen wijsheid was. Echter, je Ego vond het nodig om er toch iets mee te moeten doen. Een mens kan een ander mens immers niet veranderen.' Pretenderen dat jij dat wel kunt, is de reinste arrogantie (sorry).

Het nadeel van het "toekomstige weten" is dat het als een windhoos door het 'nu' blaast. Wat nou als je je in het "nu" in een prachtig moment bevindt? Zo'n moment dat alles weg heeft van een heerlijke taart, opgebouwd uit lekkere laagjes, de romige slagroom en de ultieme zoete kers er boven op: De Ultieme Euforie! (en de andere kant van dezelfde medaille de Ultieme Afgrond) Het ene kan niet zonder het andere bestaan én je was immers al gewaarschuwd. Maar wat doe je dan in het "nu". Want in het "nu" is er nog helemaal niets aan het handje. Jij zit lekker op die kers te knabbelen. (maar heel stiekem vind je die kers net iets te zoet..maar het is zo'n fijne kers). Anders gezegd "genietend in het nu".

Daar hebben we het in 2011 over "genieten en zijn in het nu". Maar wat als het "nu" funest is voor later? Wat als kostenplaatje van het "later" niet opweegt tegen de kortstondige momenten van Euforie van het "nu"? Wat als je weet dat het ultieme positieve gevoel vervolgens de rekening presenteert van een afgrijselijk zielverscheurend gevoel? (projectie maar toch) Toch doorgaan en t.z.t. als een held de helse pijnen trotseren? "Geluk is met de dapperen?" Of even slikken en er van weglopen? (met pijn in het hart over een gemiste kans) of toch weer die verrekte gulden midden weg (bijna een pleonasme zeker met die gulden) waar zoveel ruimte is voor 'gesjoemel in de marge'.

Zucht, ik kom er nu niet uit.

Wellicht de volgende keer als een heerlijk stuk taart aan je wordt geserveerd, waarvan je intuïtief weet dat deze niet al jouw gewenste laagjes heeft.

Zegt u gerust:

"My pie is still baking in the oven

besides

I am on diet - I know You Know ;)"

Timing

Je kent het wel, je bent gezellig aan de telefonische babbel met een vriend of vriendin én de verbinding valt weg.

Daarna begint het gedoe van -het terugbellen- vanzelfsprekend bel je elkaar tegelijk terug en krijg je elkanders voicemail, waarna je gauw ophangt en het opnieuw probeert (en de ander ook). Resultaat: Voicemail 2.0. Welke je dan inspreekt met een lollige boodschap  -"Ja zo schiet het natuurlijk nooit niet op". Ergo: Jij hebt eenzelfde boodschap op je voicemail staan. Wat je dan doet ligt aan het feit waar het gesprek zich reeds bevind. Ik bedoel was je net lekker op dreef, dan was het gesprek nog niet af. Kortom er moet weer gebeld worden. Terwijl als je al aan de afronding bezig was een afsluitend smsje volstaat. 

Deze situatie doet me denken een heel ander bekend scenario:

Jij vrolijk fietsend op het fietspad, fietst een andere fietser tegemoet.  Dilemma doet zich voor; je bevind je beide op dezelfde 'baan'. Om één of andere wil het soms gebeuren dat men tegelijk links, rechts en weer links gaat om uit te wijken maar daarbij gedoemd is om elkaar in de spaken te rijden.Meestal wordt een botsing voorkomen...maar niet zelden beland je van je zadel.

Hoe is het mogelijk? Heb je zoveel ruimte...en toch presteer je het om 'in elkaars ruimte' te zitten of steeds elkaars voicemail te krijgen (zelfs als je tot twintig hebt geteld en het nogmaals probeert).

Is het dan een kwestie van 'timing'? Maar goed is het hele leven niet een kwestie van timing?

En...kun je levenstechnisch -achter op schema- liggen?

Stel dat je een, al niet aangeboren, sneu gevoel voor timing hebt; loop je dan stelselmatig achter in je leven? Al je doelstellingen en missies stapelen zich ergens down the road op omdat jij onderweg staat te treuzelen? En als je er eindelijk bent, krijg je een bak werk voor je kiezen waar je eng van wordt. Zou daar het spreekwoord 'Be careful what you wish for you might just get it  ALL -   vandaan  komt:  'Mis je door je continue vertraging de spreekwoordelijke boot niet één keer maar meerdere keren in 't leven?

De soundtrack van Friends heeft er een mooie leus voor, 'You feel like you're stuck in second gear". Iedereen raast je voor bij in de vijfde en soms zesde versnelling en jij tuft nog rond op je driewieler c.q. tweede versnelling.  Wat doe je als het niet zo gaan als gepland? Tja, wat kun je doen? Bijster weinig.

Kortom je blauwdruk - leven 1.0 doet zijn naam eer aan omdat door al die gemiste ferries, paardentrams, brieven....je een andere versie kreeg ;  het leven 2.0.

Ja, natuurlijk met dezelfde missies, visies en belangrijke inhoud en essentie.  

Immers het Harry Potter boek wijkt ook af van de Film... maar de essentie is behouden.

Misschien is dat ook wel het geval met het leven....en mocht je allemaal niet meer weten we hebben ooit de geruststelling van versie 3.0: de samenvatting!

Achtergrond Muziek

Sentimentele klanken van een piano, de tonen van overgave van een saxofoon of een viool die de gevoelige snaar raakt…ik heb er een zwak voor.

Achtergrond muziek geeft ook zo’n bijzonder effect op de werkelijkheid. Je kent het wel: zittend in een cafeetje, kijkend naar buiten, op de achtergrond een mooi liedje…het lijkt dan net of het straatbeeld in een ander licht komt te staan. Alsof je in een filmscene rondloopt. Muziek is toch een bijzonder fenomeen. Een romantische filmscene is opeens veel minder romantisch zonder de opzwepende klanken op de achtergrond.

Geluiden zijn zoals ons gevoel; vloeibaar en niet zelden een weerspiegeling van waar we ons bevinden in de emotie. Denk daarbij nog een paar variaties weer: regen, zon, sneeuw, hagel ..en je sentimentele plaatje of je euforisch Utopia is compleet. “I am dancing in the rain” of  “Sun is Shining”.

Ik kan me vaak verbazen over de gedachten dat er miljoenen liedjes zijn geschreven en nog steeds elke dag nieuwe liedjes bijkomen. Kan het ooit op zijn? Zullen we ooit alle noten, in alle vormen, maten, ritmes opgebruikt hebben? In theorie zul je zeggen –ja- maar ik geloof liever dat het net als het Universum is (tenminste waarvan we tot nu toe uitgaan) oneindig.

Je kent ze wel liedjes, the evergreens, waarvan je denkt. Als ik het tijdelijke met het eeuwige verwissel…dan draaien ze hoop ik dit nummer. Een klein lijstje ergens achter in je hoofd. Bijzonder is dat die lijst toch weer wordt aangepast omdat je een nog mooier liedje hebt gevonden of de oude lijst vergeten bent.

Er zijn zoveel prachtige liedjes…ik zou ze allemaal wil horen. Dan en Nu. Voor elke dag een ander liedje…dan zit ik nu even rekenen ….bijna op 10.590 liedjes.

Ik zou ze hele dagen spelen..als achtergrondmuziek bij mijn leven. Mijn eigen speelfilm!

En ik hoop dan dat bij de aftiteling, Petrus bij de Pearly Gates, de verkorte film ook van een mooie soundtrack voorziet.

http://www.youtube.com/watch?v=-O1xZ5IyPSY

(prachtig stukje piano)

Loslaten

Het is een kunstvorm dat loslaten

Het is kleurloos, vormloos...volledig en alles "loos" en alles omvattend.

Het ís...daar is alles mee gezegd.

Ik ben lerende. Student van het fenoneem loslaten. Een zware les vind ik zelf....point taken!

Eindeloze bladzijden heb ik verteerd over het mysterie, welke ik cognitief toch meer dan eens heb kunnen doorgronden...maar dan...

Hoé laat je los?

* Door het gewoon te doen.

Maar hoe dan?

*Accepteren en loslaten!

Ja, maar HOE dan?

*Stop met het vragen naar de weg en u zult het antwoord krijgen.

Loslaten is iets anders dan niets doen. Zover zijn we inmiddels ook.

Toch blijft de vraag spelen:Hoe ga je mee in de stroom van -in wat je overkomt- gecombineerd met -wat je zelf wenst en kiest - en -de gegeven kansen zien en te benutten-?

Tjonge wat een huiswerk!

Als liefhebber van het rationele denken is dit een levensuitdaging.

Ik wil alles begrijpen...en daar begint het gedonder al.

Ik heb niets te willen en evengoed heb ik heb alles te willen maar we kunnen niet alles begrijpen.

Wanneer gaan we écht inzien dat onze ratio, ons brein een tool is van het grotere geheel?

Dat we inderdaad niet onze gedachten zijn, maar dat ze slechts een stukje programmatuur is?

Onder het mom van rationalisering geven we "onze" macht aan een klein stukje van ons, welke eigenlijk een ondersteunde functie heeft en oorspronkelijk nimmer een regierol was toebedeeld.

We zetten de Ratio op de Regiestoel! Tja, en dan breekt de hel los. Die arme schat in de regiestoel kan alle prikkels, gevoelens, emoties en wanorde niet aan...en gooit met oordelen, meningen, visies en zogenaamd cognitief begrip om zichzelf staande te houden...totdat ze als een harde schijf crasht.

En..dat is misschien dan wel het beste wat je dan kan overkomen.

Loslaten is doorademen en inzien dat het is zoals het is.

Dat je meer bent dan je rationele ik....eigenlijk veel meer ...en dat 'wist' je intuïtief al lang.

Veel meer mensen beginnen dat te "weten"… getuige alle hippe spirituele magazines die verschijnen.

Laat maar los...en denk als er gedacht moet worden.

(En…daar mag je best een beetje plezier bij hebben hoor J)

Prins op het Witte Paard

We worden in de luren gelegd…’Ûs dames!’
Als kleine mejuffrouwen droomden wij weg bij sprookjes als Assepoester en Doornroosje...met als overeenkomstig niet onbelangrijk feit: De Prins (op het Witte Paard).

Wisten wij veel als jonge Prinsessen dat er eerst een lading Brulkikkers voorbij zou komen eer dat die Prins op komt dagen?

Kijk, wij hoorden alleen maar over het moment dat die Prins op zijn paard aan kwam stormen, maarrrr, dat hij a) bij eerst tien andere torens heeft aangeklopt b) uit één kasteel is geschopt c) twintig keer de weg kwijt is geraakt (maar de weg vragen ho-maar) en d) drie keer is gedumpt door zijn paard...nee daar lees je niet over in die prachtige sprookjes.
 Poef en daar was de Prins...lijkt het verhaal te zeggen.

Inmiddels weten de Prinsesjes van vroeger dat Prinsen op het Witte Paard thuis horen in het rijtje van de Paashaas en Sinterklaas. Maar waarom lieve dames, zwijmelen we toch all mass weg bij een romantische scene op de buis? Spijt me zeer maar de Paashaas heeft me nimmer tot tranen geroerd.

Hebben we toch stiekem dat sprookje niet los kunnen laten?
Hebben die sprookjes zoveel impact gehad dat we nog steeds diep van binnen geloven dat op een dag die Prins aan komt stormen op zijn Witte Paard?

Zie je het al gebeuren: zo'n kerel op een serieus paard in de avondspit op de A1?

En jij maar wachten.....

Ze moeten gewoon een TomTom meeleveren met zo'n Prins!

Googleversity

Kennis is een personificatie van lichte zeden. (Ik gebruikte eerst een vierletterig ander woord, maar dat leek me niet zo gepast)

Ze is overal en altijd verkrijgbaar.

Afgezien van de High-Price-Escort wat enkel is weggelegd voor de groten der aarde kun je dankzij Google binnen de kortste tijd deskundige zijn in -whatever topic-.

Google Weet Alles. Is een "5 till 6 figures" studie nog wel nodig met alle kennis (veelal gratis) voor handen?

Volgens mij is het lastiger om een ambacht online te leren (want een verfijnde techniek in craftmanship vraagt om veel oefening), dan het vinden van Theoretische Kennis.

Het Universitaire gebied beslaat Wetenschap, Theorie en Kennis (en ja het kunnen toepassen). Maar ik beperk me nu dus tot het literair gebied, de eindeloze stroom woorden en cijfers opgepropt in boeken en syllabi.

Gaan zij het niet verliezen van de brede alles verslindende digitale snelweg?

Wat voor waarde heeft een Mr, MBA, Drs of Ir nog achter of voor de naam, terwijl je met een beetje speurwerk dezelfde informatie kan vinden? (Ai, ik vermoed dat ik nu een aantal mensen tegen het verkeerde been schop. Mea Culpa Mea Maxima Culpa).

Nogmaals ik beperk mij tot de klassieke kennisvergaring en niet verder dan dat.

Aangezien een Universiteit maar een beperkt aanbod aan kennis kan bieden, wint Google daar per definitie terrein. Dat staat natuurlijk los van de kwaliteit van de kennis. Echter, Google ververst zichzelf vaker dan de Universiteit (want dat moet eerst weer getoetst worden natuurlijk).

Enfin, samenwerking behoort dat de opties?

Een Google universiteit lijkt mij een prachtige uitkomst: Mensen geven aan wat ze willen weten en willen studeren i.p.v. te moeten kiezen uit -hapklare studies-.

Jij wilt een leercombinatie van Space Travel en Diergeneeskunde, geen probleem.

Jij wilt Piloot worden en Psycholoog op grote hoogte...komt voor de Bakker.

Is dat nou wel functioneel en praktisch zult u nu denken?

“En, wat word je ermee?"

Ik denk gelukkig en allround (en allround gelukkig).

En ja ik zie veel praktische punten over het hoofd!

Zoals hoe worden de praktijksessie geoefend en beoefend (Ik zeg samenwerken met de Universiteit).

Welke theorieën gebruik je als wetenschapper en welke niet?

Wie toetst de kennis?

Ik weet het beste mensen, ik weet het...het is maar een gedachtegoed en deze hoeft niet uitgewerkt te zijn om begrepen te worden, nietwaar?

Etc. Etc. 

Het zou toch wat zijn dat je straks naast Mr, MBA, Drs of Ir ook Gy rondom je naam kan zetten.

Bijvoorbeeld Gy. A. Landend

Googleversity

D-Mineur

Vanochtend stapte ik vrolijk met mijn snoet de zon in....maar halverwege de middag zweeft er een onweersbui (ter grote van Calcutta) boven mijn hoofd.

Ik heb de balen en goed ook; een gevalletje D-Mineur.  Wat doe je er aan?

In veel gevallen kun je een (tijdelijke) oplossing vinden of voor jezelf - een goed ego besparend verhaal bedenken - , maar beide zijn niet toepasbaar vandaag.

De gegeven situatie leent zich er niet voor, helaas. Tja, én dan moet je er doorheen. Door dat zeurende kloterige gevoel en alles wat daarachter weg komt.

Zoals velen in deze wereld heb ik er een hekel aan om 'afhankelijk' te zijn van anderen. Helemaal als dat met "mijn" agenda interfereert.

Grenst het onderwerp daarboven op ook nog aan een zaak van het hart, dan maak je borst maar nat: It’s On! 

Een onbekend verschijnsel lijkt mijn ik over te nemen en ik kijk lijdzaam toe vanaf de zijlijn...in spanning afwachtend over wat ik nu weer uit de hoge hoed ga trekken.  Vervolgens loop ik met open ogen in de ene na de andere valkuil van mijn eigen ego en het interne feest is compleet. Resultaat: Het systeem is op onstuur, de Ratio draait overuren , 't Hart lijkt volhardend te protesteren, de Ziel meet zich ‘I told you so” pose aan..en het humeur is beneden peil. Ik kan het bijna voor mij zien hoe mijn Ego, Hart en Ziel aan één tafel zitten te bekvechten. De één schreeuwt nog harder de ander. Daarentegen, kan ik eigenlijk niet geloven dat een Ziel of Hart zal schreeuwen, maar goed.

Neem van mij aan...het Ego heeft het hoogste woord. Het Hart houdt zich wat afzijdig terwijl zij voor de zoveelste keer de scherven opruimt (hoofdschuddend en zuchtend de bezemsteel van links naar rechts vegend) van de incasseerde (opvoedende) tik zeg maar... En de Ziel, tja die gooit af en toe een wijs woord in het gesprek. Maar de monoloog van het Ego overstemd alles en ik geef maar even toe: het is ook niet leuk!

Ik ken de procedure om het Ego te stillen. We gaan even rationaliseren door het stellen van vragen:

*Kon je er wat aan doen?

(E: 'Nee')

*Kun je er wat aan doen?

(E: 'Nee')

*Is het jouw verantwoordelijkheid?

(E: 'Nee')

*Wat maakt dat je het raakt?

(E: 'Geen idee, niet mijn afdeling.')

Terwijl het Ego kalmeert schenk ik langzaam wat aandacht aan het Hart.

*Gaat het een beetje?

(H: 'Mwoa.' Is het antwoord en ze lijkt haar schouder op te halen)

*Was een beetje veel hè ineens?! 

(H: Ze knikte bevestigend)

*Wat heb je nodig? 

(H: 'Laat me maar even!')

Ik heb het maar haar te doen, maar ken haar...het komt wel goed. Ze heeft ergere stormen doorstaan.

Nog één te gaan: de Ziel.

*Dus!

(Z: 'Ja, dus!')

*Laat me raden: "Je was al op de hoogte?"

(Z: 'Jep!')

*Was handig geweest als je het had gemeld.

(Z: 'Klopt!')

*Wat maakt dat je dat niet deed?

(Z: 'Waarom is gras groen?')

*I beg your pardon?

(Z: 'Geduld jongedame, geduld.')

Nou, dat was dat! Dit hebben we ook weer doorstaan. Wat nu?

Z: "Rondje hardlopen zou je goed doen!"

E."Heb geen zin!"

H. "Kan wel wat ontspanning gebruiken...het is goed voor je!"

E: "Nog steeds geen zin."

Z: "Volg je gevoel!"

H: “Hé houd je bij je eigen departement.”

Z: "Ontspan!"

E: "Barst!"

Die zijn nog wel even bezig...maar de zogenoemde 'angel' is eruit.

Eigenlijk is D- Mineur soms best een mooie klank...:)

Het Lot

Smekend is dat lot wat mij mijn adem ontneemt. Hét vraagt om vergiffenis: 'Nooit zo bedoeld!' roept het.
'Het zou anders moeten zijn! Ik heb even niet opgelet! Ook ik maak fouten!' Het sprak alsof ik hét kon zien.
'Ook ik ontsnap soms niet aan de waarheid.' en hét barstte in snikken uit. Hét lot kreeg bijna menselijke vormen. 'Ik maak het goed' bevestigde het lot. 'Ik zorg dat het recht gezet wordt door de realiteit!'

'Lot?' vraag ik 'Lot is toch vastgesteld?' Lot antwoord:'Ik bén niet vastgesteld, wel gebonden aan de regels van de toekomst.' 'Lot?'' vraag ik 'Je bént toch toekomst? 'Soms! Soms ben ik slechts een enkel verleden': is het antwoord. 'Maar,' vraag ik 'hoe de aarde draait, hoe mensen hun leven leiden, hoe mensen verliefd worden, banen krijgen, het bekende voor- en tegenspoed dat is toch realiteit én lot?' Hét lot zucht en antwoord: 'Ik ben iets dat mensen óf niet kunnen accepteren en mij als verklaring gebruiken óf iets waar mensen blindelings op varen. Ik ben de reden van alles! De god en de duivel, het ligt aan het moment wat mensen van me vinden.'

'Ik maak schema's, modelbouwtekeningen zeg maar. Iedereen heeft er één en deze is uniek. Bij de één is het wat meer af dan bij de ander. Het inkleuren laat ik aan de mensen over. Soms overlappen bouwtekeningen elkaar, soms zijn ze bijna hetzelfde en soms zijn het enkel lijnen. Da's toeval, da's lot dat ben ik!'

'Ik teken naar hartelust en daar komen soulmates uit, tweelingen, gelovigen en atheisten. Nogmaals het inkleuren is aan de mens. Soms ligt er een kleurtje vast en is de soulmate al vastgelegd of een groot deel van de route. Liever laat ik ze zoeken. Evenwicht en harmonie is niet aan mij om uit te delen. Dat is hun leven, hun spel, hun keuze! Ik ben slechts tekenaar van beroep. Ik heb hieraan al een dagtaak, laat staan dat ik álles zou moeten invullen. Zou het leven saai maken overigens!'

'Maar de armoede lot' vraag ik 'dat bepaal jij toch zeker niet? 'Nee, dat klopt!' klinkt het antwoord. 'En toch benoemt men mij als schuldenaar, als ooggetuige maar vaker als verdachte! Maar dat is de realiteit!' 'Realiteit?': vraag ik
'Ja.' zegt het lot 'Ik bepaal de bouwtekening, de lijnen, het papier, niét waar het gebouw kom te staan. Dat is een kwestie van goed geluk (met haar heb ik overigens regelmatig een woordenwisseling), met geluk valt niet te spotten, het ligt in het inkleuringsvermogen van de mens.

Ik ben toeval, ik ben realiteit, ik ben lot, maar ik ben geen god!

Principes

Afgelopen donderdag was ik toeschouwer van de De Drentse Bluesopera in Gieten en het was absoluut leuk. Eén scene was blijven hangen in mijn hoofd...in mijn ogen iets met principes. Tijdens mijn reis naar huis kon ik niet helpen te denken:

Wanneer zijn principes een trots goed en wanneer worden ze een andere vorm van koppigheid?

Anders gezegd wanneer verdient standvastigheid een luid 'Bravo' en wanneer wordt het een schaamteloze strijd om gelijk?

Heb je principes om het principe?

Kun je ook principes hebben wanneer je je van alles afzijdig houdt?

Is dat dan een principe an sich?

Als fervent filmliefhebber heb ik vele scenario's voorbij zien komen. Iets wat mij daarbij is opgevallen is dat de personages stellig vaak contradicties zijn geworden van wat ze ooit waren. Een prachtige parallel met het echte leven. Het is natuurlijk ook daarom dat niet zelden bij een eerste ontmoeting met -een jongere versie van jezelf- degene gelijk in je allergie rondhupst. Jij, inmiddels paar harde levenslessen verder, ergert je aan het pre-adolescente enthousiasme en de aan arrogantie grenzende flair. Met de aanvullende pijnlijke conclusie "Shit en ìk word ouder". En, wat doe je dan? Het enige wat je kan doen om het beschadigde ego gerust te stellen: "Schmurken"... je weet wel dat innemende lachje van "Ach je komt er nog wel achter." inclusief het hoofdschudden, dat je vroeger zelf o-zo verafschuwde.

Vervolgens diende tijdens mijn rit naar huis de volgende vraag zich aan:

Hebben inflexibele mensen vaak meer principes dan flexibele mensen?

Principes creëren een kader en dat voelt voor inflexibele mensen vast aan als een veilige omheining van een zomerse tuin. Terwijl flexibele mensen er wellicht claustrofobisch van worden. Ik zeg natuurlijk niet dat flexibele mensen geen principes hebben maar misschien gaan ze er wel gemakkelijker mee om als dat het doel heiligt.

Ik bedoel wat heb je aan principes als ze je kort houden of als je daardoor je diepste wens of verlangen misloopt? Is dat dan nobel lijden? En hoe zit het dan met het nastreven van geluk?

Ik kan me als Katholiek prima vinden in de tien geboden..maar is het niet menseigen om hier en daar 'es een gebodje of principetje' onderuit te schoffelen? Niet doelbewust maar gewoon omdat het a-la Lennon ons overkomt? (en dan wél de verantwoordelijkheid nemen hè) Wij leren door het maken van fouten. En zijn het niet de grove fouten die ons de langverwachte wake-up call geven? Ik durf te wedden dat het negen van de tien keer terug te leiden is naar een paar van die tien tabletten in steen (zeker tabletten vijf t/m tien). De schande! Ik heb ook mijn principes, in een afglijdende schaal van heel sterk naar wat lichte varianten. Dat laatste wijt ik aan mijn volgende principiële overtuiging “The heart has reasons that reason cannot know.” Hoe kun je aan een hart twijfelen? De “redenatie” van het hart grenst vaak aan Divine Intervention. En ik mag aannemen dat die beste man zijn eigen in steen geschreven woorden mag overschrijven, nietwaar?

En mocht het allemaal toch onnodig complex worden…dan hebben we nog de woorden van Groucho Marx:

“Those are my principles, and if you don't like them... well, I have others”

Onder aan de Streep

Gelukkig is het steeds vaker alom geaccepteerd om beslissingen te nemen op basis van je gevoel. Gewoon dat rondzeurende, maagzweertrekkende onderbuik gevoel wat ons vaker van goed advies voorziet dan een DE bedrijfsapparaat van goede koffie.

In het tijdperk hiervoor waren enkel rationele argumenten geoorloofd mét steevast het voors-/en tegens lijstje. Wat mij brengt tot het punt ‘Onder aan de Streep’.

"Ach, het was niet altijd rozengeur en maneschijn, maar onder aan de streep hebben we het best leuk gehad!" merkte een mevrouw op over haar wijlen man.

'Onder aan de streep', dat klinkt voor mij als hetzelfde als de optelsom van een reeks concessies (of één hele grote). Ik wist niet hoe ik me er over moest voelen (niet dat mijn gevoel er überhaupt iets mee van doen heeft, maar goed) was deze vrouw een Concessionist of een Realist?

Je weet wel die van "Het glas is twee keer zo groot als het moet zijn!"

Het is realistisch om te zeggen dat een levenlang samen in voor- en tegenspoed (weér zo'n lijstje) niet een non-stop waar Utopia zal zijn, maar "best wel leuk gehad" lijkt me toch een behoorlijke anticlimax. Daarbij wie ben ik om te beweren dat je in een levenslange verbintenis geen concessies doet? Lijkt me nogal wiedes, anders kwam de helft niet eens voorbij het altaar.

Waarom maakt de uitspraak van deze vrouw mij dan zo triest? Misschien was het de manier waarop ze het zei. Deze vrouw leek te zeggen: "I settled for less and made the best of it."

Waarom kiest iemand voor less? (geen grappen over less is more nu, please) Deze vrouw was niet van een generatie dat ze niet had kunnen demonstreren in haar jeugd. Wat kon het zijn?

Heel voorzichtig liet de volgende gedachte zich in mijn hoofd zien.

Is de kracht van de klapperende eierstokken dan zo ontzettend onderschat?

Is het dan echt waar? Zijn rebellerende eierstokken dan echt de reden dat vrouwen massaal hun eisenpakket aan de kant gooien, blind worden voor ooit-zo- belangrijke-zaken, een lus gooien om de 'goed is goed genoeg man' en zichzelf een trouwjurk aanmeten?

Begrijp me niet verkeerd. Ik bedoel dit alles zonder pretentieus te zijn. Immers de ene vrouw haar 'goed is goed genoeg man' is een andere vrouw haar droomprins. Slik, als je stelt dat eierstokken en maatschappelijke druk (gooi die er ook maar even in) er voor zorgen dat wij vrouwen, elkanders droomprinsen confisqueren, zodat we opgescheept zitten met de 'goed is goed genoeg man, kun je maar één conclusie trekken.' Simpelweg omdat een andere vrouw, terwijl ze "settlede for less" de droomprins voor de ander haar neus heeft weggeritseld, was die ook genoodzaakt te kiezen voor de 'goed-is-goed-genoeg man': We're screwed anyway! Vraag me wel af waarom die kerels dit dan maar allemaal accepteren.

Lekker dan! Misschien is het tijd voor een ‘ruilhandel’ of eigenlijk ‘terug naar de rechtmatige eigenaar actie!’

Wedden dat dan "Onder aan de Streep" wordt vervangen door "I want it all,  I want it all,  I want it all and I want it now."

Illusionaire Grijstinten

Zichtbare stilte een illusie nietwaar?

Je kent het wel een idyllisch plaatje vervuld van serene rust.

Schijn?

Wie zegt niet dat die situatie op mute staat, zoals je dat bij de tv ook kunt doen.

Ik maak er geen geheim van dat ik een hekel heb aan horrorfilms.

En mocht ik toch oog in oog komen te staan met een dergelijk monster dan weet ik dat uit ervaring dat de muteknop van mijn afstandsbediening de helft van de gecreëerde spanning wegneemt.  PAMPAMPAMPAMPAM a la Jaws is opeens veel minder beangstigend zonder geluid...en zelfs de bekende horror badkamer scene lijkt minder eng. (Je weet wel: Dame staat in de badkamer, gaat tanden poetsen, kijkt in de badkamerkast met spiegel, opent de kast om iets te pakken en je weet gewoon dat bij het dichtdoen van de deur....de creep achter haar staat met "the final cut".)

Maar ik dwaal af.. de illusie van stilte. We gaan er van uit dat een plein vol met mensen gelijk staat aan veel geluid en dat een leeg plein gelijk is aan stilte. Statistisch gezien correct, maar de uitzondering bevestigt de regel, nietwaar? Dodenherdenking op de Dam is een twee-minuten-zee van stilte en wie zegt dat in een leeg landschap niet een koe buiten beeld aan het loeien is? Je verwacht die koe niet, net zo min als je verwacht dat een plein vol met mensen stil kan zijn.

Schijn bedriegt.

In het verleden heb ik me enerzijds verbaasd over ogenschijnlijk ideale stellen die uit elkaar gingen en anderzijds mensen waar van je niet begreep waarom ze bij elkaar blijven. Je kunt (afgezien van de klinische methode) niet in iemands hart en hoofd kijken. De mens is per definitie niet rationeel. Wat we zien is maar een beperkt deel. We vullen het aan en in, met aannames en interpretaties en vormen daar geruisloos een oordeel over. Het is heel "in" om geen verwachtingen te hebben, geen aannames te doen en vooral geen (voor)oordelen te hebben over wat er om ons heen gebeurd. De reinste contradictie lijkt me. Ik bedoel kom je dan niet gauw in het grijze gebied van -het verwachten dat je geen verwachtingen hebt, aannemen dat je geen aannames hebt en het veroordelen van de oordelen die je krijgt? Nergens meer een mening over hebben is ook vermoeiend. Waar sta je dan? Wat zijn de streepjes wit en zwart in dit grijze flankende gebied?

Draaien we het probleem niet om van zwart-wit denken naar grijs denken? Ik bedoel praat je over grijs-grijs of heeft het ook lichte en donkere componenten zoals bij de Praxis?

Vraag me af of je dan in plaats van enkel zwart en wit dan ook Pelsgrijs, Signaalgrijs, Parelmoer Muisgrijs (serieus!), Bruingrijs en Kiezelgrijs denken krijgt. Maar wellicht is dat dan ook weer het bekende manco van de mensheid; labelen.

Het grijze gebied het schemer gebied. Moeder Aarde geeft ons een dag én nacht. Een vriend van mij doet aan schemeren. Hij neemt het moment tussen dag en nacht, de twilightzone, als rustpunt in zijn dag. Hij kijkt de zon onder en ziet de maan opkomen zonder te denken. Aanschouwen; want hij weet hij is enkel toeschouwer en hoofdpersoon. Het enige wat hij er over kwijt wil is:

"Licht bestaat bij de gratie van Duisternis"

Een waarheid als een koe.

Grenzen vs Fashionably Nope

De klok gaf kwart voor zeven aan...de avondzon schijnt zacht naar binnen en ik vind mijzelf alleen in het kantoorgebouw. De beveiliging brengt mij een blikje red-bull, ze kennen me inmiddels.

Vandaag is zo'n dag dat ik overweeg in een opwelling - controle alt-delete in te toetsen, mijn baan op te zeggen en de eerste trein naar Ergens te pakken. Of zoals Donald Duck vroeger dat kon naar Verweggistan...vroeg me altijd af waar dat zou zijn.

Thuis gekomen: Doe ik wat ik altijd doe als mijn to-do-lijst het aantal minuten in een dag overschrijdt...Mindmappen!

Zes kleurrijke kantjes verder (het kind in mij was blij om weer eens met viltstiften te spelen) staat mijn to-do-leven in honderden strepen op papier. Ai-ai-ai.. het is niet best. Waar lag mijn grens ook alweer? Wanneer stop ik met het enkel weten dat ik niet overal verantwoordelijk ben...en begin ik met er naar te handelen? Wanneer stop ik met het met name voor vrouwen (én door vele magazines als hot-topic besproken) het o-zo bekende woordje 'ja' uitspreken..en zeg ik gewoon heel fashionably 'nee'. Geen sorry, geen excuus, geen 'ik kom er later bij je op terug'. Nee, gewoon nee!

Vroegâh..toen Europa grenzen had...en mijn grens bij het kleine tuinhek lag...als nostalgist kan ik niet anders er dan op dagen als vandaag aan terug denken.

Vandaag, nu met alle grenzen open (letterlijk) sta in rij voor mijn eigen grenspost.

Met mijzelf als grenswachter én de smokkelaar...een oneindig kat-en-muis-spel.

Grensoverschrijdend...dus toch.

Weet iemand de weg naar Ergens of Verweggistan?

Knot

Eerlijksheidshalve ben ik er nog niet over uit, hierom leg ik u het dilemma voor:

Onderweg naar mijn werk passeerde ik een vrouw die opmerkelijk hoge suède wannabe schapenvachten aan haar benen had. Mensen die mij kennen weten dat ik absoluut geen schoenenscanner ben, dus dat het me opviel is al opmerkelijk an sich. De vrouw in kwestie droeg een spijkerbroek die te modern voor haar was (Bleeched Jeans & No teeth...gaan m.i. niet echt samen) en haar namaak UGGS waren net te hip voor haar tja, voorkomen zal ik maar zeggen. Ik schatte deze vrouw midden vijftig en ik kon maar niet beslissen of ze nou ouder leek door het dragen van die te jonge hippe kleding of dat ze jonger had geleken in "gepaste kleding". Begrijp me goed het laatste wat ik wilde is iemand beoordelen of veroordelen...ik kreeg het vraagstuk niet meer uit mijn hoofd verbannen. Dus ik besloot mijn geest de vrije hand te geven.

Dan heb je nog de andere versie: De jonge vrouw die een hoog gesloten kraag verkiest boven (gepast uiteraard) decolleté. Jonge dames die zich in ouwelijke kleding hullen waardoor er spontaan 15 jaar bij hun eigenlijke leeftijd op komt, niet zelden met een Uilige Bril (wat nu absoluut weer hip is natuurlijk). Met als kers op de taart De Knot.
Wederom de vraag: Valt de leeftijd van deze jongedame nou meer op dóórdat ze ouwelijke kleding draagt of is het toch weer wat anders?

Dan heb je nog de meiden wiens kledij precies past bij hun attitude (pas op hier trek ik even een blik vooroordelen open) "De verwende mode-bi/atch inclusief gezichtontnemende zonnebril", "De kantoorleasedoos inclusief ultrarok", de zakelijke zakenvrouw in grijs pak én knisperende witte blouse...maar dat is enkel bij daglicht. Met grote verbazing heb ik ultravrouwen in verlegen grijze muizen zien veranderen en zakelijke zakenvrouwen los zien gaan op de dansvloer. Dan heb je natuurlijk de groep die de regel bevestigt. en dat is maar goed ook. Te veel verwarring zou het "systeem" ontwrichten.
Kortom, kleding genereert de helft van ons verwachtingspatroon bij mensen. Heel handig om etiketjes te plakken, te labelen en om in hokjes te stoppen.

Maar goed dit wisten we allemaal al...maar dan weet ik nog niet of a) ouwelijke kleding juist de jongheid van de persoon doet bevestigen /of dat  b) jonge kleding de rijpheid van een persoon in de spotlight zet? (In ieder geval ...voorbij de houdbaarheidsdatum van de huidige jeugdklasse.)

Misschien zit het er tussen in....Als je als rijpende vrouw elk jaar een halve centimeter bij je roklengte optelt, maakt je dat ergens jonger. Je kleding groeit met je mee. Echter, een geoefend oog kan op den duur aan het aantal centimeters de leeftijd van een vrouw raden. Misschien moeten ze wel leeftijdsmaten neer zetten in de winkels i.p.v  Franse maatjes. Weet iedereen waar die moet zoeken zeg maar...net zoals bij Scapino. Zoals ze daar alle maten bij elkaar hebben staan...zet je nu alle leeftijdscategorieën naast elkaar. Met daar binnen wellicht een aantal subcategorieën als a) ik ben jonger dan mijn leeftijd b) ik bén mijn leeftijd c) ik ben ouder dan mijn leeftijd d) ik ontken mijn leeftijd.

Als jonge vrouw kom je eigenlijk overal wel mee weg....waar ligt de grens?
De dag dat ze 'mevrouw' tegen je zeggen....

Zouden ze ook mevrouw zeggen tegen Catharine Zeta Jones?

Liedjes & Lyrics

Onlangs bevond ik mij in mijn auto onderweg naar weet-ik-waar and there it was:
Het bleek een nieuw nummer van The Script "If you ever come back" en ik luisterde aandachtig. Lees even mee:

"I'll leave the door on the latch
If you ever come back, if you ever come back
There'll be a light in the hall and a key under the mat
If you ever come back
There'll be a smile on my face and the kettle on
And it will be just like you were never gone
There'll be a light in the hall and a key under the mat
If you ever come back, if you ever come back now
Oh if you ever come back, if you ever come back

Dus.....ze gaat weg en hij zingt DIT.
Halverwege het liedje werd ik gruwelijk herinnerd aan het feit dat je je ergste naïviteit toch wel kwijt bent voor je 30e.
Wat zong die kerel nou in vredesnaam en op welke planeet is hij blijven steken?
De zinnen die ik op 16 jarige leeftijd als zoete koek had geslikt en tot mijn religie had gedoopt, deze zelfde zinnen gaven mij nu acute braakneigingen.
Hoezo "if you ever come back"? 
Deze kerel beweerde luidkeels dat hij op haar wacht, maar een einddatum geven -ho maar- en daar trappen we natuurlijk niet in. Wees even reëel, dit strookt toch niet met de tijd anno nu?
Waar niet zelden relaties vaker worden gewisseld dan lakens?

Seriously! Hoe ziet die zanger dat voor zich?
Die eeuwigheid heeft ook een houdbaarheidsdatum, nietwaar? (De cynicus wint het hier van de romanticus). Moet je voorstellen dat die dame, waar hij nu zo heartbroken van is, na een paar maanden inderdaad "back comed" zeg maar, inclusief "the light in the hall" en "the key under the mat". Ze volgt zijn lyrics, opent vol vertrouwen de deur. Weet je wat ze zal vinden? Niks "kettle on" Nada "smile on his face"...nee doodleuk een nieuw vriendinnetje op zijn bank (or worst case scenario -"HET" Bed") die je met een meewarige blik aankijkt. Daar sta je dan met je brave huissleutel in je hand! Weet je wat die kerel had moeten zingen: "If you ever come back -between now and three months- ..tralalala. Dan weten alle partijen waar ze aan toe zijn, nietwaar? Wel zo prettig.

Liedjes...elke relatie kenmerkt er één of meerdere. Je kent ze wel, de stelletjes die op de bruiloft op "hun liedje" dansen. Voor degene die de bruiloft niet redden, tja de radiostations zullen toch altijd "jullie liedje" blijven spelen. Geheid dat je tijdens een lange autorit wordt herinnerd aan een relatietje of twee én een eventuele crush! Wat je met de volumeknop doet hangt van hoe je terugkijkt op je forbygones. Bij de één zing je luidkeels mee, bij een ander droom je weg met een melancholische glimlach op je gezicht én bij de volgende moet je de neiging onderdrukken om te zappen (Soms doe je het ook! Het liedje komt je de spuigaten uit!).
Zucht, dit zijn nog alleen maar de liedjes van "jullie samen".

Dan heb je nog "jouw favoriete" liedje, waar je inmiddels niet meer op zou kunnen trouwen, omdat je deze net een keer te vaak met een lief hebt gedeeld. Het is dan de kunst om "jouw liedje" ook "jouw liedje" te laten zijn én de diversiteit aan herinneringen die er aan vastkleven los te laten.

Mijn liedje is sinds jaar en dag (2006) "De Avond" van Boudewijn de Groot.
Een vriendin van mij liet het liedje horen en ik wist het gelijk. Dit is de ultieme ode aan de liefde.
Daar en toen werd het tot mijn lievelingsnummer gedoopt.

Je kunt een liefde niet beginnen, zonder de ode aan de liefde er in mee te nemen.. zo heeft Boudewijn kennisgemaakt met verschillende combinaties van jou & mij. 
In de tussentijd heeft de CD krasjes gekregen en slaat hij soms over ...maar het blijft mijn liedje!

"En als je 's morgens op staat ben ik bij je én misschien heb ik al thee gezet"?

Ik bedoel hoe zuiver en eenvoudig wil je het hebben?
Daar kan die vent met -if you ever come back crap- nog een puntje aan zuigen.

Liefde is eigenlijk heel simpel...zo simpel dat het moeilijk lijkt..weet ik nu!
Voor de liefhebber :) http://www.youtube.com/watch?v=SLJqJ6BDPnQ