Ik word er kriegelig van.
De categorie mensen die enerzijds roept dat ze zich niets van de wereld aantrekken en anderzijds zich in duizenden bochten wringen om zich er aan te conformeren.
Nee, het maakt hen natuurlijk niet uit wat men van hen denkt - maar reken er maar niet op dat ze het huis met een ongestreken kraag verlaten.
Dat is dezelfde groep mensen die enerzijds roept. "Als Pietje in de sloot springt, spring jij er dan ook achteraan?" met het onderliggende statement dat we ons moeten onderscheiden van de massa. Maar als het hen beter past dan wel even snel switchen naar "Je bent vast niet de enige - er zijn veel mensen die in dezelfde situatie zitten." In de categorie - laten we lekker een eenheidsworst vormen met zijn allen - dan voelen we ons als losse plakjes niet zo alleen.
Leve de Double Standard.
Ik kan daar niets mee. Hoe menselijk ook. Ik kan daar niets mee. Ik herhaal mezelf hier bewust. Ik meen te durven stellen dat het tegenovergestelde waar is. De mens heeft niet altijd de behoefte om zich te onderscheiden als dat van hem wordt gevraagd en evenmin wil hij bij lijden een laf collectief doekje voor het bloeden onder zijn neus krijgen.
Het irriteert me dus. Door de tegenstrijdige boodschappen weet ik dan niet meer wanneer ik mijzelf JUIST collectief zou moet onderdompelen in een situatie of wanneer ik JUIST mezelf met een pimpelpaarse broek met gele stippen en een rode neus op de Dam moet neerzetten om even giga-onderscheidend te zijn.
Weet je...
Het zal me ook eigenlijk een worst wezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten