Publicatie Boek!



"Een onderonsje met de dood."

Release 21 november 2012

De Blues

Het klopt - de  maanden zijn geruisloos voorbij gegaan en is er niet geschreven. Ik zocht naar een reden of excuus, behalve – ik ben er niet voor gaan zitten.

Misschien komt het door het idee dat ik mezelf, diep van binnen, lid waan van de club van Blues Schrijvers. Meters papier gewijd aan levens’ treurigste dagen. Acda en de Munnik schreven daar ooit prachtig nummers over. (http://www.youtube.com/watch?v=V5sjfduYjkY en http://www.youtube.com/watch?v=IIoaFVgGDH0&noredirect=1). Vrolijkheid nodigt kennelijk minder uit tot het schrijven van zielenteksten dan De Blues.

Het beeld dat heerst van de schrijvende medemens, zeker in de vorm van de echte professie (waar ik me voor duidelijkheid niet onder schaar) is vaak de gekwelde romantische ziel lijdend aan slapeloosheid, waarin nachtenlang wordt gestaard naar een leeg papier, om het hartenleed neer te pennen, met als enige gezelschap een half glas.

Als mens zijn wij kennelijk gevoelig voor zijn teksten. Wij zijn blij om te zien dan iemand onze misère begrijpt, onderkend en van betekenis laat zijn. Het lijden wordt letterlijk gedeeld pagina na pagina, boek na boek. In juist de mindere tijden gaan wij op zoek naar deze herkenning, immers in vrolijke tijden zijn veel te druk bezig met genieten van ons (gedeeld) geluk. Kennelijk hebben we dan geen behoefte aan deze vrolijke pagina na pagina, boek na boek momenten. Een enkel vrolijk boek heeft geen intrige, ik bedoel de peuterboekjes met de vrolijke noot bleven ook maar zo lang interessant niet waar?

Nu heb ik een verandering opgemerkt.

De Blues raakt uit de mode.

Kijkend door de brillen van de Monniken in Nepal en bijvoorbeeld Eckhart Tolle....dan wordt lijden veroorzaakt door het ego. Kortom, het ego maakt de aanzet tot lijden, welke aanzet tot De Blues. Lijden komt weer voort uit verlangen en verwachtingen, ergo echte hartenliefde is zuiver, verwacht niets en kan daarmee ook geen lijden met zich meebrengen. Waar het hart is kan geen ego zijn.

De gekwelde schrijver wordt getergd door de pijn van het ego, wat maakt dat hij ‘De Blues gaat schrijven.’ Je zou ronduit kunnen stellen dat als de trend doorzet dat wij ‘meer vanuit het hart’ gaan leven en het ego terug op zijn plaats zetten – De Blues die wij kennen langzaam haar uittrede zal doen en de literaire geschiedenis een nieuwe weg zal doen inslaan…maar welke?

De grote voorjaarsschoonmaak

De grote voorjaarsschoonmaak – jarenlang hopeloos ouderwets maar als ik sommige bronnen mag geloven is het bezig met een comeback. Ik herinner me plaatjes dat het complete meubilair in de tuin stond – alles stond buiten. Weet nog dat ik dacht: “wat als het gaat regenen?”Als kind vond ik het maar wat bijzonder – hoe vies moest zo’n huis wel niet zijn als alles buiten stond?

In het licht van 2012 zie ik meer en meer in dat de traditie getrouwe vrouwen (ja sorry dat was toen zo) niet alleen bezig waren met de fysieke schoonmaak maar ook met een mentale bijna spirituele schoonmaak. Na een paar dagen boenen en soppen (zoals de monniken doen in Nepal) en het weggooien of weggeven van onnodige spullen zul je je ongetwijfeld lichter en opgeruimder voelen. Onze oma’s hadden al een scherp oog voor Fengshui en Yin & Yang. Momenteel is het helemaal hip& happening om je eigen lichaam te reinigen, te detoxen en je onder te dompelen in wellnessweekenden. Je woonomgeving kan dan natuurlijk niet achterblijven.

Maar waar begin je?

En m.i. de grootste valkuil: Hoe voorkom je dat je halverwege te midden van de chaos (want dat wordt het eerst) beland in een melancholische bui door de zoveelste doos uit het (al dan niet onverwerkt) verleden?

Ongetwijfeld kom je spullen tegen die je niet weg kunt gooien - want dat kun je ‘ooit’ nog wel gebruiken – denk je.

*Kamer voor kamer

*Discipline, discipline en discipline gok ik.

Schrobben en poetsen zijn repetitieve handelingen die bijna een meditatieve state of mind kunnen veroorzaken. (Denk aan Julia in Eat, Pray, Love) De fysieke inspanning put je der mate uit dat zelf de grootste nachtbraker verzekerd is van een goede nachtrust. Met elke poetsbeweging aan de buitenkant poets je tegelijkertijd de binnenkant – net zolang tot het glanst. Alle spullen die je fysiek weggooit of weggeeft heeft m.i. tevens een symbolische betekenis. Alles wat je weggooit staat symbool voor de “oude troep” in de eigen ziel, geest – waarmee je je niet langer meer hoeft te verbinden. Het weggeven van spullen voor juk dat niet langer bij jou hoort- maar die je ‘symbolisch’ mag teruggeven aan de persoon bij wie het hoort.

Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest zeiden oude wijze vrouwen.