Iedereen doet het anders -afscheid nemen-.
In mijn geval staar ik in het diepst van de nacht naar het plafond om te bedenken -hoe ik het aan zal pakken. Daaraan voorafgaand fluisteren stemmetjes in het donker: Ben je tevreden? Had je het beter kunnen doen? Had je het anders kunnen doen? Zou je het weer zo doen?
Je bedenkt de 1001 dingen die je nog moet afhandelen. Van het bellen van die ene klant tot het inleveren van je sleutel. Je schoont je pc en laptop op, handelt je laatste mail af, draagt belangrijke zaken over en zet je afwezigheidsassistent aan. Dat was het dan!
Een zee van lege tijd dient zich aan en wat ga je er mee doen?
How to turn my tumbling blocks into stepping stones?
Op een avond schoot ik overeind en ging op zoek naar dat ene boek. Dat ene boek dat vijftien jaar geleden mijn leven veranderde. “Solo” van Tania Aebi. Een achttien jarig meisje dat halverwege de jaren 80, na een paar zeillessen, in een zeilbootje stapt om de wereld rond te zeilen. Daar en toen besloot ik, dat ik dat ook wilde doen en ik gaf mijzelf een deadline. Hardop zei ik “Voor mijn dertigste verjaardag wil ik de wereld rondzeilen”.
Nu, in mijn dertigste levensjaar, is het nog steeds een niet-geleefde droom.
Mooi om te zien dat zulke dromen zich juist weer aandienen op momenten van afscheid. De zee aan ruimte geeft je de kans om dingen anders te gaan doen en wat je achterlaat van een afstandje te bekijken en te herzien. Waarom zou ik niet eens wat oude dromen afstoffen en nader onder de loep nemen. Ik geef toe sommige dromen bekijk ik nu met argusogen aangezien ik niet meer over die kinderlijke naïviteit beschik…en nog steeds krijg je me met geen tien paarden in een achtbaan...maar wie weet!
Terwijl ik het boek opnieuw lees met een 15 jaar oudere blik raak ik opnieuw geïnspireerd en groeit met de pagina mijn respect voor deze dame die het ruime sop koos, zonder te weten waar ze zich in ging storten. Van elke tegenslag maakte zij een uitdaging en geef toe op een kolkende zee heb je geen tijd om tegendraads of opstandig te zijn – het enige wat telt is “verzuip niet en houd je eigen koers”
Afscheid het klinkt zo negatief en definitief. Het enige wat afscheid eigenlijk is, is verandering. Anders gesteld een kans op verandering of een duwtje in een richting die je zelf wellicht niet had gekozen (of juist wel).
Het leuke met afscheid is ….zomaar is alles nieuw.
