Principes

Afgelopen donderdag was ik toeschouwer van de De Drentse Bluesopera in Gieten en het was absoluut leuk. Eén scene was blijven hangen in mijn hoofd...in mijn ogen iets met principes. Tijdens mijn reis naar huis kon ik niet helpen te denken:

Wanneer zijn principes een trots goed en wanneer worden ze een andere vorm van koppigheid?

Anders gezegd wanneer verdient standvastigheid een luid 'Bravo' en wanneer wordt het een schaamteloze strijd om gelijk?

Heb je principes om het principe?

Kun je ook principes hebben wanneer je je van alles afzijdig houdt?

Is dat dan een principe an sich?

Als fervent filmliefhebber heb ik vele scenario's voorbij zien komen. Iets wat mij daarbij is opgevallen is dat de personages stellig vaak contradicties zijn geworden van wat ze ooit waren. Een prachtige parallel met het echte leven. Het is natuurlijk ook daarom dat niet zelden bij een eerste ontmoeting met -een jongere versie van jezelf- degene gelijk in je allergie rondhupst. Jij, inmiddels paar harde levenslessen verder, ergert je aan het pre-adolescente enthousiasme en de aan arrogantie grenzende flair. Met de aanvullende pijnlijke conclusie "Shit en ìk word ouder". En, wat doe je dan? Het enige wat je kan doen om het beschadigde ego gerust te stellen: "Schmurken"... je weet wel dat innemende lachje van "Ach je komt er nog wel achter." inclusief het hoofdschudden, dat je vroeger zelf o-zo verafschuwde.

Vervolgens diende tijdens mijn rit naar huis de volgende vraag zich aan:

Hebben inflexibele mensen vaak meer principes dan flexibele mensen?

Principes creëren een kader en dat voelt voor inflexibele mensen vast aan als een veilige omheining van een zomerse tuin. Terwijl flexibele mensen er wellicht claustrofobisch van worden. Ik zeg natuurlijk niet dat flexibele mensen geen principes hebben maar misschien gaan ze er wel gemakkelijker mee om als dat het doel heiligt.

Ik bedoel wat heb je aan principes als ze je kort houden of als je daardoor je diepste wens of verlangen misloopt? Is dat dan nobel lijden? En hoe zit het dan met het nastreven van geluk?

Ik kan me als Katholiek prima vinden in de tien geboden..maar is het niet menseigen om hier en daar 'es een gebodje of principetje' onderuit te schoffelen? Niet doelbewust maar gewoon omdat het a-la Lennon ons overkomt? (en dan wél de verantwoordelijkheid nemen hè) Wij leren door het maken van fouten. En zijn het niet de grove fouten die ons de langverwachte wake-up call geven? Ik durf te wedden dat het negen van de tien keer terug te leiden is naar een paar van die tien tabletten in steen (zeker tabletten vijf t/m tien). De schande! Ik heb ook mijn principes, in een afglijdende schaal van heel sterk naar wat lichte varianten. Dat laatste wijt ik aan mijn volgende principiële overtuiging “The heart has reasons that reason cannot know.” Hoe kun je aan een hart twijfelen? De “redenatie” van het hart grenst vaak aan Divine Intervention. En ik mag aannemen dat die beste man zijn eigen in steen geschreven woorden mag overschrijven, nietwaar?

En mocht het allemaal toch onnodig complex worden…dan hebben we nog de woorden van Groucho Marx:

“Those are my principles, and if you don't like them... well, I have others”