We worden in de luren gelegd…’Ûs dames!’
Als kleine mejuffrouwen droomden wij weg bij sprookjes als Assepoester en Doornroosje...met als overeenkomstig niet onbelangrijk feit: De Prins (op het Witte Paard).
Wisten wij veel als jonge Prinsessen dat er eerst een lading Brulkikkers voorbij zou komen eer dat die Prins op komt dagen?
Kijk, wij hoorden alleen maar over het moment dat die Prins op zijn paard aan kwam stormen, maarrrr, dat hij a) bij eerst tien andere torens heeft aangeklopt b) uit één kasteel is geschopt c) twintig keer de weg kwijt is geraakt (maar de weg vragen ho-maar) en d) drie keer is gedumpt door zijn paard...nee daar lees je niet over in die prachtige sprookjes.
Poef en daar was de Prins...lijkt het verhaal te zeggen.
Inmiddels weten de Prinsesjes van vroeger dat Prinsen op het Witte Paard thuis horen in het rijtje van de Paashaas en Sinterklaas. Maar waarom lieve dames, zwijmelen we toch all mass weg bij een romantische scene op de buis? Spijt me zeer maar de Paashaas heeft me nimmer tot tranen geroerd.
Hebben we toch stiekem dat sprookje niet los kunnen laten?
Hebben die sprookjes zoveel impact gehad dat we nog steeds diep van binnen geloven dat op een dag die Prins aan komt stormen op zijn Witte Paard?
Zie je het al gebeuren: zo'n kerel op een serieus paard in de avondspit op de A1?
En jij maar wachten.....
Ze moeten gewoon een TomTom meeleveren met zo'n Prins!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten