Grenzen vs Fashionably Nope

De klok gaf kwart voor zeven aan...de avondzon schijnt zacht naar binnen en ik vind mijzelf alleen in het kantoorgebouw. De beveiliging brengt mij een blikje red-bull, ze kennen me inmiddels.

Vandaag is zo'n dag dat ik overweeg in een opwelling - controle alt-delete in te toetsen, mijn baan op te zeggen en de eerste trein naar Ergens te pakken. Of zoals Donald Duck vroeger dat kon naar Verweggistan...vroeg me altijd af waar dat zou zijn.

Thuis gekomen: Doe ik wat ik altijd doe als mijn to-do-lijst het aantal minuten in een dag overschrijdt...Mindmappen!

Zes kleurrijke kantjes verder (het kind in mij was blij om weer eens met viltstiften te spelen) staat mijn to-do-leven in honderden strepen op papier. Ai-ai-ai.. het is niet best. Waar lag mijn grens ook alweer? Wanneer stop ik met het enkel weten dat ik niet overal verantwoordelijk ben...en begin ik met er naar te handelen? Wanneer stop ik met het met name voor vrouwen (én door vele magazines als hot-topic besproken) het o-zo bekende woordje 'ja' uitspreken..en zeg ik gewoon heel fashionably 'nee'. Geen sorry, geen excuus, geen 'ik kom er later bij je op terug'. Nee, gewoon nee!

Vroegâh..toen Europa grenzen had...en mijn grens bij het kleine tuinhek lag...als nostalgist kan ik niet anders er dan op dagen als vandaag aan terug denken.

Vandaag, nu met alle grenzen open (letterlijk) sta in rij voor mijn eigen grenspost.

Met mijzelf als grenswachter én de smokkelaar...een oneindig kat-en-muis-spel.

Grensoverschrijdend...dus toch.

Weet iemand de weg naar Ergens of Verweggistan?