Prins op het Witte Paard

We worden in de luren gelegd…’Ûs dames!’
Als kleine mejuffrouwen droomden wij weg bij sprookjes als Assepoester en Doornroosje...met als overeenkomstig niet onbelangrijk feit: De Prins (op het Witte Paard).

Wisten wij veel als jonge Prinsessen dat er eerst een lading Brulkikkers voorbij zou komen eer dat die Prins op komt dagen?

Kijk, wij hoorden alleen maar over het moment dat die Prins op zijn paard aan kwam stormen, maarrrr, dat hij a) bij eerst tien andere torens heeft aangeklopt b) uit één kasteel is geschopt c) twintig keer de weg kwijt is geraakt (maar de weg vragen ho-maar) en d) drie keer is gedumpt door zijn paard...nee daar lees je niet over in die prachtige sprookjes.
 Poef en daar was de Prins...lijkt het verhaal te zeggen.

Inmiddels weten de Prinsesjes van vroeger dat Prinsen op het Witte Paard thuis horen in het rijtje van de Paashaas en Sinterklaas. Maar waarom lieve dames, zwijmelen we toch all mass weg bij een romantische scene op de buis? Spijt me zeer maar de Paashaas heeft me nimmer tot tranen geroerd.

Hebben we toch stiekem dat sprookje niet los kunnen laten?
Hebben die sprookjes zoveel impact gehad dat we nog steeds diep van binnen geloven dat op een dag die Prins aan komt stormen op zijn Witte Paard?

Zie je het al gebeuren: zo'n kerel op een serieus paard in de avondspit op de A1?

En jij maar wachten.....

Ze moeten gewoon een TomTom meeleveren met zo'n Prins!

Googleversity

Kennis is een personificatie van lichte zeden. (Ik gebruikte eerst een vierletterig ander woord, maar dat leek me niet zo gepast)

Ze is overal en altijd verkrijgbaar.

Afgezien van de High-Price-Escort wat enkel is weggelegd voor de groten der aarde kun je dankzij Google binnen de kortste tijd deskundige zijn in -whatever topic-.

Google Weet Alles. Is een "5 till 6 figures" studie nog wel nodig met alle kennis (veelal gratis) voor handen?

Volgens mij is het lastiger om een ambacht online te leren (want een verfijnde techniek in craftmanship vraagt om veel oefening), dan het vinden van Theoretische Kennis.

Het Universitaire gebied beslaat Wetenschap, Theorie en Kennis (en ja het kunnen toepassen). Maar ik beperk me nu dus tot het literair gebied, de eindeloze stroom woorden en cijfers opgepropt in boeken en syllabi.

Gaan zij het niet verliezen van de brede alles verslindende digitale snelweg?

Wat voor waarde heeft een Mr, MBA, Drs of Ir nog achter of voor de naam, terwijl je met een beetje speurwerk dezelfde informatie kan vinden? (Ai, ik vermoed dat ik nu een aantal mensen tegen het verkeerde been schop. Mea Culpa Mea Maxima Culpa).

Nogmaals ik beperk mij tot de klassieke kennisvergaring en niet verder dan dat.

Aangezien een Universiteit maar een beperkt aanbod aan kennis kan bieden, wint Google daar per definitie terrein. Dat staat natuurlijk los van de kwaliteit van de kennis. Echter, Google ververst zichzelf vaker dan de Universiteit (want dat moet eerst weer getoetst worden natuurlijk).

Enfin, samenwerking behoort dat de opties?

Een Google universiteit lijkt mij een prachtige uitkomst: Mensen geven aan wat ze willen weten en willen studeren i.p.v. te moeten kiezen uit -hapklare studies-.

Jij wilt een leercombinatie van Space Travel en Diergeneeskunde, geen probleem.

Jij wilt Piloot worden en Psycholoog op grote hoogte...komt voor de Bakker.

Is dat nou wel functioneel en praktisch zult u nu denken?

“En, wat word je ermee?"

Ik denk gelukkig en allround (en allround gelukkig).

En ja ik zie veel praktische punten over het hoofd!

Zoals hoe worden de praktijksessie geoefend en beoefend (Ik zeg samenwerken met de Universiteit).

Welke theorieën gebruik je als wetenschapper en welke niet?

Wie toetst de kennis?

Ik weet het beste mensen, ik weet het...het is maar een gedachtegoed en deze hoeft niet uitgewerkt te zijn om begrepen te worden, nietwaar?

Etc. Etc. 

Het zou toch wat zijn dat je straks naast Mr, MBA, Drs of Ir ook Gy rondom je naam kan zetten.

Bijvoorbeeld Gy. A. Landend

Googleversity

D-Mineur

Vanochtend stapte ik vrolijk met mijn snoet de zon in....maar halverwege de middag zweeft er een onweersbui (ter grote van Calcutta) boven mijn hoofd.

Ik heb de balen en goed ook; een gevalletje D-Mineur.  Wat doe je er aan?

In veel gevallen kun je een (tijdelijke) oplossing vinden of voor jezelf - een goed ego besparend verhaal bedenken - , maar beide zijn niet toepasbaar vandaag.

De gegeven situatie leent zich er niet voor, helaas. Tja, én dan moet je er doorheen. Door dat zeurende kloterige gevoel en alles wat daarachter weg komt.

Zoals velen in deze wereld heb ik er een hekel aan om 'afhankelijk' te zijn van anderen. Helemaal als dat met "mijn" agenda interfereert.

Grenst het onderwerp daarboven op ook nog aan een zaak van het hart, dan maak je borst maar nat: It’s On! 

Een onbekend verschijnsel lijkt mijn ik over te nemen en ik kijk lijdzaam toe vanaf de zijlijn...in spanning afwachtend over wat ik nu weer uit de hoge hoed ga trekken.  Vervolgens loop ik met open ogen in de ene na de andere valkuil van mijn eigen ego en het interne feest is compleet. Resultaat: Het systeem is op onstuur, de Ratio draait overuren , 't Hart lijkt volhardend te protesteren, de Ziel meet zich ‘I told you so” pose aan..en het humeur is beneden peil. Ik kan het bijna voor mij zien hoe mijn Ego, Hart en Ziel aan één tafel zitten te bekvechten. De één schreeuwt nog harder de ander. Daarentegen, kan ik eigenlijk niet geloven dat een Ziel of Hart zal schreeuwen, maar goed.

Neem van mij aan...het Ego heeft het hoogste woord. Het Hart houdt zich wat afzijdig terwijl zij voor de zoveelste keer de scherven opruimt (hoofdschuddend en zuchtend de bezemsteel van links naar rechts vegend) van de incasseerde (opvoedende) tik zeg maar... En de Ziel, tja die gooit af en toe een wijs woord in het gesprek. Maar de monoloog van het Ego overstemd alles en ik geef maar even toe: het is ook niet leuk!

Ik ken de procedure om het Ego te stillen. We gaan even rationaliseren door het stellen van vragen:

*Kon je er wat aan doen?

(E: 'Nee')

*Kun je er wat aan doen?

(E: 'Nee')

*Is het jouw verantwoordelijkheid?

(E: 'Nee')

*Wat maakt dat je het raakt?

(E: 'Geen idee, niet mijn afdeling.')

Terwijl het Ego kalmeert schenk ik langzaam wat aandacht aan het Hart.

*Gaat het een beetje?

(H: 'Mwoa.' Is het antwoord en ze lijkt haar schouder op te halen)

*Was een beetje veel hè ineens?! 

(H: Ze knikte bevestigend)

*Wat heb je nodig? 

(H: 'Laat me maar even!')

Ik heb het maar haar te doen, maar ken haar...het komt wel goed. Ze heeft ergere stormen doorstaan.

Nog één te gaan: de Ziel.

*Dus!

(Z: 'Ja, dus!')

*Laat me raden: "Je was al op de hoogte?"

(Z: 'Jep!')

*Was handig geweest als je het had gemeld.

(Z: 'Klopt!')

*Wat maakt dat je dat niet deed?

(Z: 'Waarom is gras groen?')

*I beg your pardon?

(Z: 'Geduld jongedame, geduld.')

Nou, dat was dat! Dit hebben we ook weer doorstaan. Wat nu?

Z: "Rondje hardlopen zou je goed doen!"

E."Heb geen zin!"

H. "Kan wel wat ontspanning gebruiken...het is goed voor je!"

E: "Nog steeds geen zin."

Z: "Volg je gevoel!"

H: “Hé houd je bij je eigen departement.”

Z: "Ontspan!"

E: "Barst!"

Die zijn nog wel even bezig...maar de zogenoemde 'angel' is eruit.

Eigenlijk is D- Mineur soms best een mooie klank...:)

Het Lot

Smekend is dat lot wat mij mijn adem ontneemt. Hét vraagt om vergiffenis: 'Nooit zo bedoeld!' roept het.
'Het zou anders moeten zijn! Ik heb even niet opgelet! Ook ik maak fouten!' Het sprak alsof ik hét kon zien.
'Ook ik ontsnap soms niet aan de waarheid.' en hét barstte in snikken uit. Hét lot kreeg bijna menselijke vormen. 'Ik maak het goed' bevestigde het lot. 'Ik zorg dat het recht gezet wordt door de realiteit!'

'Lot?' vraag ik 'Lot is toch vastgesteld?' Lot antwoord:'Ik bén niet vastgesteld, wel gebonden aan de regels van de toekomst.' 'Lot?'' vraag ik 'Je bént toch toekomst? 'Soms! Soms ben ik slechts een enkel verleden': is het antwoord. 'Maar,' vraag ik 'hoe de aarde draait, hoe mensen hun leven leiden, hoe mensen verliefd worden, banen krijgen, het bekende voor- en tegenspoed dat is toch realiteit én lot?' Hét lot zucht en antwoord: 'Ik ben iets dat mensen óf niet kunnen accepteren en mij als verklaring gebruiken óf iets waar mensen blindelings op varen. Ik ben de reden van alles! De god en de duivel, het ligt aan het moment wat mensen van me vinden.'

'Ik maak schema's, modelbouwtekeningen zeg maar. Iedereen heeft er één en deze is uniek. Bij de één is het wat meer af dan bij de ander. Het inkleuren laat ik aan de mensen over. Soms overlappen bouwtekeningen elkaar, soms zijn ze bijna hetzelfde en soms zijn het enkel lijnen. Da's toeval, da's lot dat ben ik!'

'Ik teken naar hartelust en daar komen soulmates uit, tweelingen, gelovigen en atheisten. Nogmaals het inkleuren is aan de mens. Soms ligt er een kleurtje vast en is de soulmate al vastgelegd of een groot deel van de route. Liever laat ik ze zoeken. Evenwicht en harmonie is niet aan mij om uit te delen. Dat is hun leven, hun spel, hun keuze! Ik ben slechts tekenaar van beroep. Ik heb hieraan al een dagtaak, laat staan dat ik álles zou moeten invullen. Zou het leven saai maken overigens!'

'Maar de armoede lot' vraag ik 'dat bepaal jij toch zeker niet? 'Nee, dat klopt!' klinkt het antwoord. 'En toch benoemt men mij als schuldenaar, als ooggetuige maar vaker als verdachte! Maar dat is de realiteit!' 'Realiteit?': vraag ik
'Ja.' zegt het lot 'Ik bepaal de bouwtekening, de lijnen, het papier, niét waar het gebouw kom te staan. Dat is een kwestie van goed geluk (met haar heb ik overigens regelmatig een woordenwisseling), met geluk valt niet te spotten, het ligt in het inkleuringsvermogen van de mens.

Ik ben toeval, ik ben realiteit, ik ben lot, maar ik ben geen god!

Principes

Afgelopen donderdag was ik toeschouwer van de De Drentse Bluesopera in Gieten en het was absoluut leuk. Eén scene was blijven hangen in mijn hoofd...in mijn ogen iets met principes. Tijdens mijn reis naar huis kon ik niet helpen te denken:

Wanneer zijn principes een trots goed en wanneer worden ze een andere vorm van koppigheid?

Anders gezegd wanneer verdient standvastigheid een luid 'Bravo' en wanneer wordt het een schaamteloze strijd om gelijk?

Heb je principes om het principe?

Kun je ook principes hebben wanneer je je van alles afzijdig houdt?

Is dat dan een principe an sich?

Als fervent filmliefhebber heb ik vele scenario's voorbij zien komen. Iets wat mij daarbij is opgevallen is dat de personages stellig vaak contradicties zijn geworden van wat ze ooit waren. Een prachtige parallel met het echte leven. Het is natuurlijk ook daarom dat niet zelden bij een eerste ontmoeting met -een jongere versie van jezelf- degene gelijk in je allergie rondhupst. Jij, inmiddels paar harde levenslessen verder, ergert je aan het pre-adolescente enthousiasme en de aan arrogantie grenzende flair. Met de aanvullende pijnlijke conclusie "Shit en ìk word ouder". En, wat doe je dan? Het enige wat je kan doen om het beschadigde ego gerust te stellen: "Schmurken"... je weet wel dat innemende lachje van "Ach je komt er nog wel achter." inclusief het hoofdschudden, dat je vroeger zelf o-zo verafschuwde.

Vervolgens diende tijdens mijn rit naar huis de volgende vraag zich aan:

Hebben inflexibele mensen vaak meer principes dan flexibele mensen?

Principes creëren een kader en dat voelt voor inflexibele mensen vast aan als een veilige omheining van een zomerse tuin. Terwijl flexibele mensen er wellicht claustrofobisch van worden. Ik zeg natuurlijk niet dat flexibele mensen geen principes hebben maar misschien gaan ze er wel gemakkelijker mee om als dat het doel heiligt.

Ik bedoel wat heb je aan principes als ze je kort houden of als je daardoor je diepste wens of verlangen misloopt? Is dat dan nobel lijden? En hoe zit het dan met het nastreven van geluk?

Ik kan me als Katholiek prima vinden in de tien geboden..maar is het niet menseigen om hier en daar 'es een gebodje of principetje' onderuit te schoffelen? Niet doelbewust maar gewoon omdat het a-la Lennon ons overkomt? (en dan wél de verantwoordelijkheid nemen hè) Wij leren door het maken van fouten. En zijn het niet de grove fouten die ons de langverwachte wake-up call geven? Ik durf te wedden dat het negen van de tien keer terug te leiden is naar een paar van die tien tabletten in steen (zeker tabletten vijf t/m tien). De schande! Ik heb ook mijn principes, in een afglijdende schaal van heel sterk naar wat lichte varianten. Dat laatste wijt ik aan mijn volgende principiële overtuiging “The heart has reasons that reason cannot know.” Hoe kun je aan een hart twijfelen? De “redenatie” van het hart grenst vaak aan Divine Intervention. En ik mag aannemen dat die beste man zijn eigen in steen geschreven woorden mag overschrijven, nietwaar?

En mocht het allemaal toch onnodig complex worden…dan hebben we nog de woorden van Groucho Marx:

“Those are my principles, and if you don't like them... well, I have others”

Onder aan de Streep

Gelukkig is het steeds vaker alom geaccepteerd om beslissingen te nemen op basis van je gevoel. Gewoon dat rondzeurende, maagzweertrekkende onderbuik gevoel wat ons vaker van goed advies voorziet dan een DE bedrijfsapparaat van goede koffie.

In het tijdperk hiervoor waren enkel rationele argumenten geoorloofd mét steevast het voors-/en tegens lijstje. Wat mij brengt tot het punt ‘Onder aan de Streep’.

"Ach, het was niet altijd rozengeur en maneschijn, maar onder aan de streep hebben we het best leuk gehad!" merkte een mevrouw op over haar wijlen man.

'Onder aan de streep', dat klinkt voor mij als hetzelfde als de optelsom van een reeks concessies (of één hele grote). Ik wist niet hoe ik me er over moest voelen (niet dat mijn gevoel er überhaupt iets mee van doen heeft, maar goed) was deze vrouw een Concessionist of een Realist?

Je weet wel die van "Het glas is twee keer zo groot als het moet zijn!"

Het is realistisch om te zeggen dat een levenlang samen in voor- en tegenspoed (weér zo'n lijstje) niet een non-stop waar Utopia zal zijn, maar "best wel leuk gehad" lijkt me toch een behoorlijke anticlimax. Daarbij wie ben ik om te beweren dat je in een levenslange verbintenis geen concessies doet? Lijkt me nogal wiedes, anders kwam de helft niet eens voorbij het altaar.

Waarom maakt de uitspraak van deze vrouw mij dan zo triest? Misschien was het de manier waarop ze het zei. Deze vrouw leek te zeggen: "I settled for less and made the best of it."

Waarom kiest iemand voor less? (geen grappen over less is more nu, please) Deze vrouw was niet van een generatie dat ze niet had kunnen demonstreren in haar jeugd. Wat kon het zijn?

Heel voorzichtig liet de volgende gedachte zich in mijn hoofd zien.

Is de kracht van de klapperende eierstokken dan zo ontzettend onderschat?

Is het dan echt waar? Zijn rebellerende eierstokken dan echt de reden dat vrouwen massaal hun eisenpakket aan de kant gooien, blind worden voor ooit-zo- belangrijke-zaken, een lus gooien om de 'goed is goed genoeg man' en zichzelf een trouwjurk aanmeten?

Begrijp me niet verkeerd. Ik bedoel dit alles zonder pretentieus te zijn. Immers de ene vrouw haar 'goed is goed genoeg man' is een andere vrouw haar droomprins. Slik, als je stelt dat eierstokken en maatschappelijke druk (gooi die er ook maar even in) er voor zorgen dat wij vrouwen, elkanders droomprinsen confisqueren, zodat we opgescheept zitten met de 'goed is goed genoeg man, kun je maar één conclusie trekken.' Simpelweg omdat een andere vrouw, terwijl ze "settlede for less" de droomprins voor de ander haar neus heeft weggeritseld, was die ook genoodzaakt te kiezen voor de 'goed-is-goed-genoeg man': We're screwed anyway! Vraag me wel af waarom die kerels dit dan maar allemaal accepteren.

Lekker dan! Misschien is het tijd voor een ‘ruilhandel’ of eigenlijk ‘terug naar de rechtmatige eigenaar actie!’

Wedden dat dan "Onder aan de Streep" wordt vervangen door "I want it all,  I want it all,  I want it all and I want it now."