I know You know

Het is een bijzondere ervaring het éne voelen in dit moment en het andere weten voor de 'toekomst'.

Helemaal als daar een gapend gat tussen ligt geplaveid met lijden en verdriet (of in ieder geval de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid daarvan). Daar sta je dan met je ziel onder de arm, hoofd in de wolken en een hart wat onrustig heen en weer schuifelt. Zo onrustig dat het zichzelf niet eens meer vertrouwd. Dun ijs...heel dun ijs lijkt een klein stemmetje te zeggen.

Een film met alle mogelijke scenario's spelen zich voor je ogen af. Je weet alleen een fool zou er alsnog blindelings instappen. Dan passeer je geheid de grens van onnozelheid en naïviteit (en wat komt daarna?). Kortom, als je dan op je gezicht gaat...heb je alleen jezelf te verwijten. Je eigen "weten" wist het al dat het geen wijsheid was. Echter, je Ego vond het nodig om er toch iets mee te moeten doen. Een mens kan een ander mens immers niet veranderen.' Pretenderen dat jij dat wel kunt, is de reinste arrogantie (sorry).

Het nadeel van het "toekomstige weten" is dat het als een windhoos door het 'nu' blaast. Wat nou als je je in het "nu" in een prachtig moment bevindt? Zo'n moment dat alles weg heeft van een heerlijke taart, opgebouwd uit lekkere laagjes, de romige slagroom en de ultieme zoete kers er boven op: De Ultieme Euforie! (en de andere kant van dezelfde medaille de Ultieme Afgrond) Het ene kan niet zonder het andere bestaan én je was immers al gewaarschuwd. Maar wat doe je dan in het "nu". Want in het "nu" is er nog helemaal niets aan het handje. Jij zit lekker op die kers te knabbelen. (maar heel stiekem vind je die kers net iets te zoet..maar het is zo'n fijne kers). Anders gezegd "genietend in het nu".

Daar hebben we het in 2011 over "genieten en zijn in het nu". Maar wat als het "nu" funest is voor later? Wat als kostenplaatje van het "later" niet opweegt tegen de kortstondige momenten van Euforie van het "nu"? Wat als je weet dat het ultieme positieve gevoel vervolgens de rekening presenteert van een afgrijselijk zielverscheurend gevoel? (projectie maar toch) Toch doorgaan en t.z.t. als een held de helse pijnen trotseren? "Geluk is met de dapperen?" Of even slikken en er van weglopen? (met pijn in het hart over een gemiste kans) of toch weer die verrekte gulden midden weg (bijna een pleonasme zeker met die gulden) waar zoveel ruimte is voor 'gesjoemel in de marge'.

Zucht, ik kom er nu niet uit.

Wellicht de volgende keer als een heerlijk stuk taart aan je wordt geserveerd, waarvan je intuïtief weet dat deze niet al jouw gewenste laagjes heeft.

Zegt u gerust:

"My pie is still baking in the oven

besides

I am on diet - I know You Know ;)"

Timing

Je kent het wel, je bent gezellig aan de telefonische babbel met een vriend of vriendin én de verbinding valt weg.

Daarna begint het gedoe van -het terugbellen- vanzelfsprekend bel je elkaar tegelijk terug en krijg je elkanders voicemail, waarna je gauw ophangt en het opnieuw probeert (en de ander ook). Resultaat: Voicemail 2.0. Welke je dan inspreekt met een lollige boodschap  -"Ja zo schiet het natuurlijk nooit niet op". Ergo: Jij hebt eenzelfde boodschap op je voicemail staan. Wat je dan doet ligt aan het feit waar het gesprek zich reeds bevind. Ik bedoel was je net lekker op dreef, dan was het gesprek nog niet af. Kortom er moet weer gebeld worden. Terwijl als je al aan de afronding bezig was een afsluitend smsje volstaat. 

Deze situatie doet me denken een heel ander bekend scenario:

Jij vrolijk fietsend op het fietspad, fietst een andere fietser tegemoet.  Dilemma doet zich voor; je bevind je beide op dezelfde 'baan'. Om één of andere wil het soms gebeuren dat men tegelijk links, rechts en weer links gaat om uit te wijken maar daarbij gedoemd is om elkaar in de spaken te rijden.Meestal wordt een botsing voorkomen...maar niet zelden beland je van je zadel.

Hoe is het mogelijk? Heb je zoveel ruimte...en toch presteer je het om 'in elkaars ruimte' te zitten of steeds elkaars voicemail te krijgen (zelfs als je tot twintig hebt geteld en het nogmaals probeert).

Is het dan een kwestie van 'timing'? Maar goed is het hele leven niet een kwestie van timing?

En...kun je levenstechnisch -achter op schema- liggen?

Stel dat je een, al niet aangeboren, sneu gevoel voor timing hebt; loop je dan stelselmatig achter in je leven? Al je doelstellingen en missies stapelen zich ergens down the road op omdat jij onderweg staat te treuzelen? En als je er eindelijk bent, krijg je een bak werk voor je kiezen waar je eng van wordt. Zou daar het spreekwoord 'Be careful what you wish for you might just get it  ALL -   vandaan  komt:  'Mis je door je continue vertraging de spreekwoordelijke boot niet één keer maar meerdere keren in 't leven?

De soundtrack van Friends heeft er een mooie leus voor, 'You feel like you're stuck in second gear". Iedereen raast je voor bij in de vijfde en soms zesde versnelling en jij tuft nog rond op je driewieler c.q. tweede versnelling.  Wat doe je als het niet zo gaan als gepland? Tja, wat kun je doen? Bijster weinig.

Kortom je blauwdruk - leven 1.0 doet zijn naam eer aan omdat door al die gemiste ferries, paardentrams, brieven....je een andere versie kreeg ;  het leven 2.0.

Ja, natuurlijk met dezelfde missies, visies en belangrijke inhoud en essentie.  

Immers het Harry Potter boek wijkt ook af van de Film... maar de essentie is behouden.

Misschien is dat ook wel het geval met het leven....en mocht je allemaal niet meer weten we hebben ooit de geruststelling van versie 3.0: de samenvatting!