Sentimentele klanken van een piano, de tonen van overgave van een saxofoon of een viool die de gevoelige snaar raakt…ik heb er een zwak voor.
Achtergrond muziek geeft ook zo’n bijzonder effect op de werkelijkheid. Je kent het wel: zittend in een cafeetje, kijkend naar buiten, op de achtergrond een mooi liedje…het lijkt dan net of het straatbeeld in een ander licht komt te staan. Alsof je in een filmscene rondloopt. Muziek is toch een bijzonder fenomeen. Een romantische filmscene is opeens veel minder romantisch zonder de opzwepende klanken op de achtergrond.
Geluiden zijn zoals ons gevoel; vloeibaar en niet zelden een weerspiegeling van waar we ons bevinden in de emotie. Denk daarbij nog een paar variaties weer: regen, zon, sneeuw, hagel ..en je sentimentele plaatje of je euforisch Utopia is compleet. “I am dancing in the rain” of “Sun is Shining”.
Ik kan me vaak verbazen over de gedachten dat er miljoenen liedjes zijn geschreven en nog steeds elke dag nieuwe liedjes bijkomen. Kan het ooit op zijn? Zullen we ooit alle noten, in alle vormen, maten, ritmes opgebruikt hebben? In theorie zul je zeggen –ja- maar ik geloof liever dat het net als het Universum is (tenminste waarvan we tot nu toe uitgaan) oneindig.
Je kent ze wel liedjes, the evergreens, waarvan je denkt. Als ik het tijdelijke met het eeuwige verwissel…dan draaien ze hoop ik dit nummer. Een klein lijstje ergens achter in je hoofd. Bijzonder is dat die lijst toch weer wordt aangepast omdat je een nog mooier liedje hebt gevonden of de oude lijst vergeten bent.
Er zijn zoveel prachtige liedjes…ik zou ze allemaal wil horen. Dan en Nu. Voor elke dag een ander liedje…dan zit ik nu even rekenen ….bijna op 10.590 liedjes.
Ik zou ze hele dagen spelen..als achtergrondmuziek bij mijn leven. Mijn eigen speelfilm!
En ik hoop dan dat bij de aftiteling, Petrus bij de Pearly Gates, de verkorte film ook van een mooie soundtrack voorziet.
(prachtig stukje piano)
