Zichtbare stilte een illusie nietwaar?
Je kent het wel een idyllisch plaatje vervuld van serene rust.
Schijn?
Wie zegt niet dat die situatie op mute staat, zoals je dat bij de tv ook kunt doen.
Ik maak er geen geheim van dat ik een hekel heb aan horrorfilms.
En mocht ik toch oog in oog komen te staan met een dergelijk monster dan weet ik dat uit ervaring dat de muteknop van mijn afstandsbediening de helft van de gecreëerde spanning wegneemt. PAMPAMPAMPAMPAM a la Jaws is opeens veel minder beangstigend zonder geluid...en zelfs de bekende horror badkamer scene lijkt minder eng. (Je weet wel: Dame staat in de badkamer, gaat tanden poetsen, kijkt in de badkamerkast met spiegel, opent de kast om iets te pakken en je weet gewoon dat bij het dichtdoen van de deur....de creep achter haar staat met "the final cut".)
Maar ik dwaal af.. de illusie van stilte. We gaan er van uit dat een plein vol met mensen gelijk staat aan veel geluid en dat een leeg plein gelijk is aan stilte. Statistisch gezien correct, maar de uitzondering bevestigt de regel, nietwaar? Dodenherdenking op de Dam is een twee-minuten-zee van stilte en wie zegt dat in een leeg landschap niet een koe buiten beeld aan het loeien is? Je verwacht die koe niet, net zo min als je verwacht dat een plein vol met mensen stil kan zijn.
Schijn bedriegt.
In het verleden heb ik me enerzijds verbaasd over ogenschijnlijk ideale stellen die uit elkaar gingen en anderzijds mensen waar van je niet begreep waarom ze bij elkaar blijven. Je kunt (afgezien van de klinische methode) niet in iemands hart en hoofd kijken. De mens is per definitie niet rationeel. Wat we zien is maar een beperkt deel. We vullen het aan en in, met aannames en interpretaties en vormen daar geruisloos een oordeel over. Het is heel "in" om geen verwachtingen te hebben, geen aannames te doen en vooral geen (voor)oordelen te hebben over wat er om ons heen gebeurd. De reinste contradictie lijkt me. Ik bedoel kom je dan niet gauw in het grijze gebied van -het verwachten dat je geen verwachtingen hebt, aannemen dat je geen aannames hebt en het veroordelen van de oordelen die je krijgt? Nergens meer een mening over hebben is ook vermoeiend. Waar sta je dan? Wat zijn de streepjes wit en zwart in dit grijze flankende gebied?
Draaien we het probleem niet om van zwart-wit denken naar grijs denken? Ik bedoel praat je over grijs-grijs of heeft het ook lichte en donkere componenten zoals bij de Praxis?
Vraag me af of je dan in plaats van enkel zwart en wit dan ook Pelsgrijs, Signaalgrijs, Parelmoer Muisgrijs (serieus!), Bruingrijs en Kiezelgrijs denken krijgt. Maar wellicht is dat dan ook weer het bekende manco van de mensheid; labelen.
Het grijze gebied het schemer gebied. Moeder Aarde geeft ons een dag én nacht. Een vriend van mij doet aan schemeren. Hij neemt het moment tussen dag en nacht, de twilightzone, als rustpunt in zijn dag. Hij kijkt de zon onder en ziet de maan opkomen zonder te denken. Aanschouwen; want hij weet hij is enkel toeschouwer en hoofdpersoon. Het enige wat hij er over kwijt wil is:
"Licht bestaat bij de gratie van Duisternis"
Een waarheid als een koe.
