I know You know

Het is een bijzondere ervaring het éne voelen in dit moment en het andere weten voor de 'toekomst'.

Helemaal als daar een gapend gat tussen ligt geplaveid met lijden en verdriet (of in ieder geval de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid daarvan). Daar sta je dan met je ziel onder de arm, hoofd in de wolken en een hart wat onrustig heen en weer schuifelt. Zo onrustig dat het zichzelf niet eens meer vertrouwd. Dun ijs...heel dun ijs lijkt een klein stemmetje te zeggen.

Een film met alle mogelijke scenario's spelen zich voor je ogen af. Je weet alleen een fool zou er alsnog blindelings instappen. Dan passeer je geheid de grens van onnozelheid en naïviteit (en wat komt daarna?). Kortom, als je dan op je gezicht gaat...heb je alleen jezelf te verwijten. Je eigen "weten" wist het al dat het geen wijsheid was. Echter, je Ego vond het nodig om er toch iets mee te moeten doen. Een mens kan een ander mens immers niet veranderen.' Pretenderen dat jij dat wel kunt, is de reinste arrogantie (sorry).

Het nadeel van het "toekomstige weten" is dat het als een windhoos door het 'nu' blaast. Wat nou als je je in het "nu" in een prachtig moment bevindt? Zo'n moment dat alles weg heeft van een heerlijke taart, opgebouwd uit lekkere laagjes, de romige slagroom en de ultieme zoete kers er boven op: De Ultieme Euforie! (en de andere kant van dezelfde medaille de Ultieme Afgrond) Het ene kan niet zonder het andere bestaan én je was immers al gewaarschuwd. Maar wat doe je dan in het "nu". Want in het "nu" is er nog helemaal niets aan het handje. Jij zit lekker op die kers te knabbelen. (maar heel stiekem vind je die kers net iets te zoet..maar het is zo'n fijne kers). Anders gezegd "genietend in het nu".

Daar hebben we het in 2011 over "genieten en zijn in het nu". Maar wat als het "nu" funest is voor later? Wat als kostenplaatje van het "later" niet opweegt tegen de kortstondige momenten van Euforie van het "nu"? Wat als je weet dat het ultieme positieve gevoel vervolgens de rekening presenteert van een afgrijselijk zielverscheurend gevoel? (projectie maar toch) Toch doorgaan en t.z.t. als een held de helse pijnen trotseren? "Geluk is met de dapperen?" Of even slikken en er van weglopen? (met pijn in het hart over een gemiste kans) of toch weer die verrekte gulden midden weg (bijna een pleonasme zeker met die gulden) waar zoveel ruimte is voor 'gesjoemel in de marge'.

Zucht, ik kom er nu niet uit.

Wellicht de volgende keer als een heerlijk stuk taart aan je wordt geserveerd, waarvan je intuïtief weet dat deze niet al jouw gewenste laagjes heeft.

Zegt u gerust:

"My pie is still baking in the oven

besides

I am on diet - I know You Know ;)"