Voetstuk

Alles waar de mens eeuwen in heeft geloofd, valt uiteen. Kijk naar de misstanden die naar voren zijn gekomen in de Katholieke Kerk. Alles waar de mens jarenlang status en het ego aan heeft ontleend is niet meer wat het was en brokkelt af. Het ooit zo almachtige bankwezen lijdt schipbreuk. De grote indrukwekkende auto's zijn vervangen door verantwoorde zuinige leaseauto's en ook de salarissen gaan dwars over de markt heen op slot. Velen die we ooit op een voetstuk hebben geplaatst, kletteren er nu één voor één van af. Niemand lijkt ongeschonden uit de strijd te komen in deze tijd. Iedereen met een verleden en een publiek hoofd krijgt de schaamte en schande gepresenteerd.

Wat doet het met een mens als alles waar we jaren in hebben geloofd, waaraan we een "egoïsche" plek in de maatschappij hebben opgeëist en al die mensen die we al die jaren (bewust of onbewust) hebben verafgood, één grote hoax blijkt te zijn? Als we tot de conclusie komen dat we ons nergens meer aan vast kunnen klampen, behalve onszelf? 

Paniek, identiteitscrisis, depressies, angststoornissen....

We rennen met zijn allen naar huisartsen en vragen om pillen om deze waanzin te stoppen. Psychiaters en psychologen maken overuren om de vinger op onze (pijn)punten te leggen. Om daarmee de alom niet beantwoorde vraag te beantwoorden: "Wat is er mis met ons?" Ook in de "non-medische sector" stromen de therapeutische sessies vol, coachpraktijken vliegen als paddenstoelen uit de grond en de zelfhulpboeken zijn niet aan te slepen. In kolonnen beginnen we aan yoga, mindfulness, meditatie en andere technieken om ons hoop, rust en zingeving te geven. 

Here comes the tricky part: 

Je kan hier(mee) inderdaad "uit" de waanzin stappen en een andere weg in slaan met behulp van yoga, mindfulness, meditatie of welke (uiteraard levendwezenlievende) techniek ook je voorkeur heeft. Het risico zit 'm er in dat als je deze keuze niet bewust maakt je onbewust (en hier gaat het om) terugvalt in het oude patroon.

Als je status gaat ontlenen aan dat je zo "verlicht" bent, je beter dan een ander voelt omdat jij elke dag braaf drie kwartier op je matje zit, dat die ander maar niet het 'licht' wil zien én je zo trots bent omdat jij alleen maar groene, biologische dingen in je boodschappenmandje hebt in tegenstelling tot die de forsgebouwde vrouw die voor je in de rij een kiloknaller hamlappen op de band legt.....ben je ten prooi gevallen van je eigen oude patroon. 

Wel met één groot verschil.

Je hebt ditmaal jezelf op een voetstuk geplaatst.

En we weten hoe dat afloopt....

Publicatie Boek!



"Een onderonsje met de dood."

Release 21 november 2012

De Blues

Het klopt - de  maanden zijn geruisloos voorbij gegaan en is er niet geschreven. Ik zocht naar een reden of excuus, behalve – ik ben er niet voor gaan zitten.

Misschien komt het door het idee dat ik mezelf, diep van binnen, lid waan van de club van Blues Schrijvers. Meters papier gewijd aan levens’ treurigste dagen. Acda en de Munnik schreven daar ooit prachtig nummers over. (http://www.youtube.com/watch?v=V5sjfduYjkY en http://www.youtube.com/watch?v=IIoaFVgGDH0&noredirect=1). Vrolijkheid nodigt kennelijk minder uit tot het schrijven van zielenteksten dan De Blues.

Het beeld dat heerst van de schrijvende medemens, zeker in de vorm van de echte professie (waar ik me voor duidelijkheid niet onder schaar) is vaak de gekwelde romantische ziel lijdend aan slapeloosheid, waarin nachtenlang wordt gestaard naar een leeg papier, om het hartenleed neer te pennen, met als enige gezelschap een half glas.

Als mens zijn wij kennelijk gevoelig voor zijn teksten. Wij zijn blij om te zien dan iemand onze misère begrijpt, onderkend en van betekenis laat zijn. Het lijden wordt letterlijk gedeeld pagina na pagina, boek na boek. In juist de mindere tijden gaan wij op zoek naar deze herkenning, immers in vrolijke tijden zijn veel te druk bezig met genieten van ons (gedeeld) geluk. Kennelijk hebben we dan geen behoefte aan deze vrolijke pagina na pagina, boek na boek momenten. Een enkel vrolijk boek heeft geen intrige, ik bedoel de peuterboekjes met de vrolijke noot bleven ook maar zo lang interessant niet waar?

Nu heb ik een verandering opgemerkt.

De Blues raakt uit de mode.

Kijkend door de brillen van de Monniken in Nepal en bijvoorbeeld Eckhart Tolle....dan wordt lijden veroorzaakt door het ego. Kortom, het ego maakt de aanzet tot lijden, welke aanzet tot De Blues. Lijden komt weer voort uit verlangen en verwachtingen, ergo echte hartenliefde is zuiver, verwacht niets en kan daarmee ook geen lijden met zich meebrengen. Waar het hart is kan geen ego zijn.

De gekwelde schrijver wordt getergd door de pijn van het ego, wat maakt dat hij ‘De Blues gaat schrijven.’ Je zou ronduit kunnen stellen dat als de trend doorzet dat wij ‘meer vanuit het hart’ gaan leven en het ego terug op zijn plaats zetten – De Blues die wij kennen langzaam haar uittrede zal doen en de literaire geschiedenis een nieuwe weg zal doen inslaan…maar welke?

De grote voorjaarsschoonmaak

De grote voorjaarsschoonmaak – jarenlang hopeloos ouderwets maar als ik sommige bronnen mag geloven is het bezig met een comeback. Ik herinner me plaatjes dat het complete meubilair in de tuin stond – alles stond buiten. Weet nog dat ik dacht: “wat als het gaat regenen?”Als kind vond ik het maar wat bijzonder – hoe vies moest zo’n huis wel niet zijn als alles buiten stond?

In het licht van 2012 zie ik meer en meer in dat de traditie getrouwe vrouwen (ja sorry dat was toen zo) niet alleen bezig waren met de fysieke schoonmaak maar ook met een mentale bijna spirituele schoonmaak. Na een paar dagen boenen en soppen (zoals de monniken doen in Nepal) en het weggooien of weggeven van onnodige spullen zul je je ongetwijfeld lichter en opgeruimder voelen. Onze oma’s hadden al een scherp oog voor Fengshui en Yin & Yang. Momenteel is het helemaal hip& happening om je eigen lichaam te reinigen, te detoxen en je onder te dompelen in wellnessweekenden. Je woonomgeving kan dan natuurlijk niet achterblijven.

Maar waar begin je?

En m.i. de grootste valkuil: Hoe voorkom je dat je halverwege te midden van de chaos (want dat wordt het eerst) beland in een melancholische bui door de zoveelste doos uit het (al dan niet onverwerkt) verleden?

Ongetwijfeld kom je spullen tegen die je niet weg kunt gooien - want dat kun je ‘ooit’ nog wel gebruiken – denk je.

*Kamer voor kamer

*Discipline, discipline en discipline gok ik.

Schrobben en poetsen zijn repetitieve handelingen die bijna een meditatieve state of mind kunnen veroorzaken. (Denk aan Julia in Eat, Pray, Love) De fysieke inspanning put je der mate uit dat zelf de grootste nachtbraker verzekerd is van een goede nachtrust. Met elke poetsbeweging aan de buitenkant poets je tegelijkertijd de binnenkant – net zolang tot het glanst. Alle spullen die je fysiek weggooit of weggeeft heeft m.i. tevens een symbolische betekenis. Alles wat je weggooit staat symbool voor de “oude troep” in de eigen ziel, geest – waarmee je je niet langer meer hoeft te verbinden. Het weggeven van spullen voor juk dat niet langer bij jou hoort- maar die je ‘symbolisch’ mag teruggeven aan de persoon bij wie het hoort.

Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest zeiden oude wijze vrouwen.

Nieuw

Iedereen doet het anders -afscheid nemen-.

In mijn geval staar ik in het diepst van de nacht naar het plafond om te bedenken -hoe ik het aan zal pakken. Daaraan voorafgaand fluisteren stemmetjes in het donker: Ben je tevreden? Had je het beter kunnen doen? Had je het anders kunnen doen? Zou je het weer zo doen?

Je bedenkt de 1001 dingen die je nog moet afhandelen. Van het bellen van die ene klant tot het inleveren van je sleutel. Je schoont je pc en laptop op, handelt je laatste mail af, draagt belangrijke zaken over en zet je afwezigheidsassistent aan. Dat was het dan!

Een zee van lege tijd dient zich aan en wat ga je er mee doen?

How to turn my tumbling blocks into stepping stones?

Op een avond schoot ik overeind en ging op zoek naar dat ene boek. Dat ene boek dat vijftien jaar geleden mijn leven veranderde. “Solo” van Tania Aebi. Een achttien jarig meisje dat halverwege de jaren 80, na een paar zeillessen, in een zeilbootje stapt om de wereld rond te zeilen. Daar en toen besloot ik, dat ik dat ook wilde doen en ik gaf mijzelf een deadline. Hardop zei ik “Voor mijn dertigste verjaardag wil ik de wereld rondzeilen”.

Nu, in mijn dertigste levensjaar, is het nog steeds een niet-geleefde droom.

Mooi om te zien dat zulke dromen zich juist weer aandienen op momenten van afscheid. De zee aan ruimte geeft je de kans om dingen anders te gaan doen en wat je achterlaat van een afstandje te bekijken en te herzien. Waarom zou ik niet eens wat oude dromen afstoffen en nader onder de loep nemen. Ik geef toe sommige dromen bekijk ik nu met argusogen aangezien ik niet meer over die kinderlijke naïviteit beschik…en nog steeds krijg je me met geen tien paarden in een achtbaan...maar wie weet!

Terwijl ik het boek opnieuw lees met een 15 jaar oudere blik raak ik opnieuw geïnspireerd en groeit met de pagina mijn respect voor deze dame die het ruime sop koos, zonder te weten waar ze zich in ging storten. Van elke tegenslag maakte zij een uitdaging en geef toe op een kolkende zee heb je geen tijd om tegendraads of opstandig te zijn – het enige wat telt is “verzuip niet en houd je eigen koers”

Afscheid het klinkt zo negatief en definitief. Het enige wat afscheid eigenlijk is, is verandering. Anders gesteld een kans op verandering of een duwtje in een richting die je zelf wellicht niet had gekozen (of juist wel).

Het leuke met afscheid is ….zomaar is alles nieuw.

Double Standard

Ik word er kriegelig van.

De categorie mensen die enerzijds roept dat ze zich niets van de wereld aantrekken en anderzijds zich in duizenden bochten wringen om zich er aan te conformeren.

Nee, het maakt hen natuurlijk niet uit wat men van hen denkt - maar reken er maar niet op dat ze het huis met een ongestreken kraag verlaten.

Dat is dezelfde groep mensen die enerzijds roept. "Als Pietje in de sloot springt, spring jij er dan ook achteraan?" met het onderliggende statement dat we ons moeten onderscheiden van de massa. Maar als het hen beter past dan wel even snel switchen naar "Je bent vast niet de enige - er zijn veel mensen die in dezelfde situatie zitten." In de categorie - laten we lekker een eenheidsworst vormen met zijn allen - dan voelen we ons als losse plakjes niet zo alleen.

Leve de Double Standard.

Ik kan daar niets mee. Hoe menselijk ook. Ik kan daar niets mee. Ik herhaal mezelf hier bewust. Ik meen te durven stellen dat het tegenovergestelde waar is. De mens heeft niet altijd de behoefte om zich te onderscheiden als dat van hem wordt gevraagd en evenmin wil hij bij lijden een laf collectief doekje voor het bloeden onder zijn neus krijgen.

Het irriteert me dus. Door de tegenstrijdige boodschappen weet ik dan niet meer wanneer ik mijzelf JUIST collectief zou moet onderdompelen in een situatie of wanneer ik JUIST mezelf met een pimpelpaarse broek met gele stippen en een rode neus op de Dam moet neerzetten om even giga-onderscheidend te zijn.

Weet je...

Het zal me ook eigenlijk een worst wezen.

Second Shift

George Clooney, Brad Pitt, Johnny Depp, Eric Roberts, Antonio Banderas, Pierce Brosnan, Al Pacino, Sean Connery....waren en zijn veelbegeerde mannen. Wat hebben deze mannen allemaal gemeen...ze zijn op z'n zachts gezegd 45+.

Echter.....vraag een gemiddelde dame van rond de dertig….weinig van hen zal deze George naar huis sturen als hij 's nachts aanbelt met zijn Nespresso.

Ik durf te wedden dat Al Pacino en Brad Pitt moeiteloos een jongedame om hun vinger winden. Nee, niet alleen vanwege hun sterrenstatus en miljoenen...dat zou te kortzichtig zijn. We laten de golddiggers hier even achterwege. Dus hoe komt het toch dat toch zoveel vrouwen, zonder een vaderlijke variant van het Oedipuscomplex, vallen voor een rijper exemplaar? Natuurlijk zal een deel te wijten zijn aan het laatste onderontwikkelde stuk van het evolutieproces. Wij vrouwen zoeken naar veiligheid en zekerheid.

Die jonge honden met gebronsde torso’s kunnen dan wel heel prettig zijn, maar hun onervarenheid heeft ze regelmatig in hun dierenvelletje van een rots doen afstorten.

Nee - dan liever een volwassen exemplaar - die de klappen van de zweep al kent.

Maar goed, als we ook deze theorie loslaten. Wat is het dan?

Ik denk dat ik het wel begrijp. Geen enkele vrouw wil die vrouw zijn of worden....die tussen het zilveren en gouden huwelijk wordt ingeruild voor de secretaresse, schooljuf, nanny, stewardess, doktersassistente, studente of stagiaire om maar een paar clichés van stal te halen. En, dit natuurlijk altijd na fikse periode van ernstige penopauzeturbulentie. Er zijn vrouwen die zichzelf dat leed willen besparen en besluiten in te haken bij de "Second Shift".

De man in kwestie is inmiddels zijn wilde haren, midlifecrises, ex-vrouw en ex-secretaresse kwijt. Zijn tweede jeugdbeleving is achter de rug en heeft aansluitend zijn spiritueel verlichtingsmomentje genomen. En dan? Ja, dan ziet de "Second Shift" vrouw haar kans. Afgezien van een mogelijk stukje alimentatie ziet zij geen obstakels. Deze man heeft geen bewijsdrang meer, vaak wel een paar leuke schaapjes op het droge, is moe van jonge hondenstreken én hij denkt wel twee keer na eer hij ingaat om de avances van een nanny of secretaresse. En, aangezien de Second Shift vrouw geregeld anderhalf decennia jonger is dan de beste man - hebben deze ogen de komende jaren nog genoeg afleiding.

Daarbij is het algemeen bekend dat mannen doorgaans mooier worden naar mate ze ouder worden. Tenminste, als ze de boel een beetje goed conserveren. Grijzende slapen, kraaienpootjes en lachrimpels kunnen menig vrouw wel bekoren. Is het daarbij ook nog een beetje leuk verpakt, charmant en welbespraakt....

Juist ja!

Er zijn nog veel meer voordelen aan een ervaren man (maar dat laat ik hier graag onbesproken ;)).

Maar! De ervaren man krijgt steeds vaker te maken met de concurrentie van de opkomende nieuwe Happinez man.(Lees Oude Ziel in een Jong Lichaam)

Deze Happinez man trapt niet in de valkuilen van de voorgaande generaties, heeft zijn levenslessen vroeg afgevinkt, weet intuïtief wanneer hij de manmanrol of de vrouwmanrol moet aannemen én maakt zich gemakkelijker los van zijn Primal instinct. Een ver-ademing!

En hoe vergaat het de First Shift vrouw?

Nou zij heeft het al lang mooi bekeken.

Miss Cougar is bezig met een inhaalslag.

Heel goed!